பட்டயத்தைக் கொண்டுவந்தவனின் செய்தி!

      (இயேசுவை மறு-கண்டுபிடிப்பு செய்தல்)

     இயேசுவைப் பற்றி எனக்கு (எனது பள்ளிப்    பருவத்திலிருந்து
     கல்லூரிப் படிப்பு முடித்த காலங்கள் வரையிலும்)   தெரிந்தது
     எல்லாம், 'ஏதோ காரணத்திற்காக ஒரு நல்ல மனிதரை பொய்
     யாகக் குற்றம் சுமத்தி, சிலுவையில் அறைந்து கொன்று   விட்
     டார்கள்!     ஆனால்,   அவர்  மூன்றாம் நாள்  '  உயிர்த்தெழுந்து
     விட்டார்'   என்று   சொல்லப்படுகிறது!     அவரை  மையமாகக்
     கொண்டு "கிறித்துவம்" எனும் மதம் உண்டாக்கப்பட்டது!' இம்
     மட்டும் தான் தெரியும்!
     'இயேசு'   என்பவர்    அன்பு    மயமானவர்    என நான் உள்ளூர
     உணர்ந்திருந்தேன்.    சிலுவையில் அவர் தன்னைத்  தியாகம்
     செய்தது   குறித்து  எனக்கு அவர்  மீது  இரக்கம் தோன்றியதே
     தவிர,   அவர்   மீது   எனக்கு   பெரிதாக   பிடிப்பு   ஏதும்   ஏற்பட
     வில்லை!ஏதொவொருவகையில், அவருக்கு அநீதி இழைக்கப்
     பட்டிருக்கிறது;  அவரும்   அதற்கு உடன் பட்டிருக்கிறார் என்ப
     தாகவே எனக்குப்பட்டது! அதோடு,  இயேசுவை நான் மறந்தே
     விட்டேன். பிறகு, எனது இருபத்திநான்காம் வயதில், எனக்குள்
     அந்த  விவரிக்கவியலாத  "உணர்வு-மாற்றம்"  நிகழ்ந்திட்டது!
     அந்த   வினோதமான,   விபரீதமான   நிகழ்வைச்     கொஞ்சம்
     கொஞ்சமாகச் செரித்துக் கொண்டும்,     பிரதிபலித்துப் பார்த்
     துக் கொண்டும் இருந்த காலக்கட்டத்தில்,   நான் சில கவிதை
     களைப்   போன்ற   பதிவுகளை    எழுதினேன்!     அதில் ஒன்று
     இயேசுவைப் பற்றியதாக இருந்தது :

            அன்பு செய்திடு என்றான்
            அன்பே செய்தான்!
            அவனை
            சிலுவையில் அல்லவா
            நாம் அறைந்தோம்!
            மூன்றாம் நாள் உயிர்த்தெழுந்தான் என்பார்
            அது முற்றிலும் சுத்தப்பொய்யே, பொய்யே!
            நம் சிலுவைகளை நாம் சுமக்கும் வரை
            சிலுவை தான் அவனது சிம்மாசனம்!
            முட்கிரீடமே மணி மகுடம்!
            சாட்டையடிகளே நம் காணிக்கை!
                  {மா. கணேசன்/  1986}
           *  *   *
    இக் கவிதையை எழுதிய காலத்தில், இயேசுவின் ஒரு வசனத்
    தைக்கூட நான் வாசித்ததில்லை.     அவரைப் பற்றி    அறிவுப்
    பூர்வமாகவோ,  தத்துவ ரீதியாகவோ,  அவருடைய கொள்கை
    யையும்,    வாழ்க்கைப் பார்வையையும்   பற்றியோ      எதுவும்
    எனக்குத் தெரியாது! இயேசுவைப்பற்றிய அறிமுகவிபரங்கள்
    யாவும்,   வெகுசன கதைகள்,   பிம்பங்கள்  வழியாக   அறியப்
    பட்டவை  மட்டுமே.
    ஆனால்,     இயேசுவின்    வசனங்களை    நானே      நேரடியாக
    பைபிளிலிருந்து வாசித்தபோது தான் நான் முதன்முறையாக
    இயேசுவை உண்மையாகத் தெரிந்து கொண்டேன்.      அவரது
    வசனங்களிலிருந்து       அவரை    நேரடியாக    நான்   தெரிந்து
    கொண்டேன்!

    ஆம், 1.12.2007அன்றுதான் நான் இயேசுவை மறுகண்டுபிடிப்பு
    செய்தேன்!   நல்ல வேளையாக,  அதிகச்  சிரமமின்றி  அவரது
    வசனங்களை  மிகச் சரியாகப்  புரிந்து  கொள்ளக்கூடிய   ஒரு
    பக்குவமான  நிலையை நான்  ஏற்கனவே அடைந்திருந்தேன்!
    இயேசுவை  மறுகண்டுபிடிப்பு   செய்வதற்குத்  தூண்டுதலாக
    அமைந்தது,  அப்போது  நான்  வாசித்துக் கொண்டிருந்த பால்
    ப்ரண்ட்டன்  (Paul Brunton)-ன்,   "The Inner Reality"
    எனும் நூலே ஆகும்! அதில், திரு.ப்ரண்ட்டன் அவர்கள்,   'புதிய
    ஏற்பாட்டில்'   இடம் பெற்றுள்ள,    இயேசுவினுடைய    "மலைப்
    பிரசங்கம்"   எனும்   பகுதியின்    முக்கியத்துவத்தைப் பற்றிக்
    குறிப்பிட்டிருந்தார். அதைப் படித்தவுடன்,   உடனே ஒரு கிறித்
    துவ சகோதரியிடமிருந்து   'புதிய ஏற்பாடு' பைபிளை வாங்கி
    வாசிக்கத் தொடங்கினேன்; அதில், இயேசு ஆற்றிய  "மலைப்
    பிரசங்கம்"   மட்டுமல்ல,    அதைத்  தொடர்ந்த,   அடுத்தடுத்த
    வசனங்களையும்   வாசித்துக்   கொண்டே  சென்றேன்.  நான்
    இதுவரை கண்டிராத  கவித்துவமான தத்துவார்த்தமும், ஆழ
    மான,   ஆன்மீக  பூர்வமான உட்-பார்வைகளையும், உண்மை
    களையும்,  மிகவும்  தனித்துவம் வாய்ந்த  வெளிப்பாடுகளை
    யும்  இயேசுவினுடைய வசனங்களில் கண்டேன்!

   இனி நாம்,   நேரடியாக   இயேசுவினுடைய    வசனங்களுக்குச்
   செல்வோம். வசனங்களைத்தொடர்ந்து, என்னுடைய சிறுசிறு
   விளக்கக் குறிப்புகளையும் வழங்கியுள்ளேன்.       என்னுடைய
   சிறு விளக்கக்குறிப்புகள், ஒரு குறிப்பிட்ட வசனத்தை மட்டும்
   விளக்குபவையாக    அல்லாமல்,      இயேசுவினுடைய     ஒட்டு
   மொத்த   உபதேசத்தின்  சாரத்தைத்  தழுவியவையாக இருப்
   பவை,  அதாவது,   எவ்வொரு குறிப்பிட்ட  வசனமும், கருத்தும்
   அது  இயேசுவினுடைய முழு-பார்வையுடன்  கொண்டிருக்கும்
   தொடர்புறவில்   வைத்தே    விளக்கப்பட்டுள்ளது.          மேலும்,
   வசனங்கள் யாதொரு வரிசைக் கிரமத்திலும் தேர்வு செய்யப்
   படவில்லை;    மாறாக,      பேசப்படும்    தலைப்புகளுக்  கேற்ப
   தொகுக்கப்பட்டு  விளக்கமளிக்கப்பட்டுள்ளன   என்பதையும்
   இங்கு குறிப்பிடவிரும்புகிறேன்.

          <><<><><><><>><>

"பூமியின் மேல் சமாதானத்தை
         அனுப்ப வந்தேன் என்று
            எண்ணாதிருங்கள்;
               சமாதானத்தையல்ல,
                  பட்டயத்தையே
                       அனுப்பவந்தேன்"
                               -இயேசு.
                             ( மத்தேயு 10:34)

நல்லது,   இயேசுவின் இந்த வசனத்திலிருந்து அவர் எத்தகைய
மனிதர்,   அல்லது   ஆளுமை,   என்பதை  ஓரளவிற்கு    ஊகிக்க
முடியும். அவர் ஒரு "முழு-புரட்சியாளர்"!     எதனுடனும் சமரசம்
செய்து கொள்ளாத "கலகக் காரர்"! ஏழை, எளிய மக்களுக்காக
குரல் கொடுத்தவர்.     இப்படியே     சொல்லிக்கொண்டே போக
லாம். யாவற்றுக்கும்மேலாக, இயேசு அன்பு-மயமானவர்! அதே
வேளையில், அவர் மிகவும் கண்டிப்பானவர்!       ஆகவே   தான்
அவர் "சமாதானத்தையல்ல", "பட்டயத்தை" (அதாவது வாளை)
அனுப்ப   வந்ததாகச்     சொல்கிறார்!   மாறாக, அவர்  பூமியின்
மேல்  அமைதியையும்,  சமாதானத்தையும்   கொண்டு   வந்தா
ரெனில்,   நாம்    மகிழ்ச்சியுடன்    வரவேற்கவே       செய்வோம்;
ஆனால்,  நாம் செயல்படமாட்டோம்; மாறாக, நன்றாகத் தூங்கி
விடுவோம்!        இப்போது      நாம்      தூங்கிக்  கொண்டிருப்பது
போலவே!    ஆகவே,   அவர்,  நம்மை விழிப்புறச்  செய்யத்தான்
பட்டயத்தை  அனுப்ப   வந்ததாகச்  சொல்கிறார்!

இப்போது, நாம்,    இயேசுவின்    அதி-முக்கியத்துவம்    வாய்ந்த
முதல் வசனத்தை, அவர் தனது உபதேசத்தை முதன்முதலாகத்
தொடங்கியபோது பேசிய முதல் வசனத்தைக் காண்போம் :

"அது முதல் இயேசு: "மனந்திரும்புங்கள்
                                            பரலோகராஜ்யம்
                                                  சமீபித்திருக்கிறது"
                      என்று பிரசங்கிக்கத் தொடங்கினார்."
                                                           ( மத்தேயு 4:17)

இந்த வசனம்,   வெறும் ஆறு சொற்களைக் கொண்ட,    ஒற்றை
வாக்கியமாக, படு சாதாரணமாகத்தெரிவதாயுள்ளது. ஆனால்,
இது மிக மிக ஆழமான அர்த்தத்தைக் குறிப்பதாகும்!      'மனம்'
'திரும்புங்கள்' என்பது,   வெறுமனே  'மனம் திருந்துவதையோ',
அல்லது,   'மனம் மாறுவதையோ',     அதாவது,       'மன-மாற்றத்
தையோ'  குறிக்கவில்லை!      அதாவது,    ஒருவன் தான் செய்த
தவறுகளை உணர்ந்து, இனிமேல் தவறுகள் செய்யாமல்  நல்ல
வனாக  இருக்க,  நடந்து  கொள்ள   முயற்சிப்பேன்    என்பதான
தீர்மானத்தின்   அடிப்படையில் எடுக்கப்படும் மேலோட்டமான
தொரு முடிவைக் குறிக்கவில்லை!   மாறாக,    மனித மனத்தின்
அடிப்படையான,ஆதாரமான, உணர்வில் (பிரக்ஞையில்) ஏற்பட
வேண்டிய "உணர்வு-நிலை மாற்றத்தை"க் குறிப்பதாகும்! ஏனெ
னில், 'உனர்வு' தான் அனைத்து வித்தியாசத்தையும்செய்கிறது!
அதிலும்,  'முழுமையான  உணர்வு' தான் அனைத்தும்! அதாவது
முழுமையான உணர்வு  தான் உண்மையும்  , இறுதி மெய்ம்மை
யும்  ஆகும்!    ஆகவே,    உணர்வில்லாத     ஒரு   நல்லவனை விட
உணர்வுடன் கூடிய  ஒரு கெட்டவன் மேலானவன்!     என்றுதான்
சொல்லியாக வேண்டும்.
இயேசு,   தனது    உபதேசத்தை   தொடங்கும் போது,  "பரலோக
ராஜ்யம்"       பற்றிய      'இனிய செய்தி'  யுடன் தான்   தொடங்கு
கிறார்.   "பரலோக ராஜ்யம்"   என்பது   இயேசு   பயன் படுத்தும்
முக்கியமான சில குறியீடுகளில் மிகவும்  மையமானது ஆகும்!
மேலும், இது வெறும் குறியீடு மட்டும் அல்ல;     இது தான்  அந்த
இறுதி-மெய்ம்மையும் ஆகும்!  அதாவது, ஒவ்வொரு மனிதனும்
அடைந்தாக  வேண்டிய  "முழுமை-நிலை" யையே   அது   குறிக்
கிறது.   ஆனால்,   பரலோக ராஜ்யத்தை  நாம் அடைய வேண்டு
மானால்,  அதற்கு  நம்மை நாம்  தகுதியுள்ளவர்களாக  ஆக்கிக்
கொள்ளவேண்டும்!  ஆகவே,  இயேசுவின்  இந்த இனிய செய்தி
யானது,   ஒரு  நிபந்தனையுடன்  இணைக்கப்பட்டுள்ளது!   ஆம்,
"மனந்திரும்புங்கள்"    என்பது தான்  அந்த  கசப்பான,  அல்லது
கடினமான நிபந்தனையாகும்!
இயேசுவின் இந்த   நிபந்தனையை சரியாகப் புரிந்து கொள்ளா
மல்,  முழுமையாக  அதை  நிறைவேற்றாமல்,   இயேசுவின் பிற
வசனங்களையும்,    அவற்றுடன்     இணைக்கப்பட்டுள்ள     பிற
நிபந்தனைகளையும், சரியாகப்புரிந்துகொள்ளவோ, அவற்றை
பின் பற்றவோ,  அவற்றின்  பலன்களை  அறுவடை செய்யவோ
சிறிதும்  சாத்தியமேயில்லை!
இயேசுவின்    இந்த   முதல்   வசனத்தைப் பற்றிப் பேசும் போது,
யோவான்ஸ்நானன்     பற்றிப்    பேசாமல்       இருக்க   முடியாது.
ஏனெனில், யோவான்ஸ்நானன் தான் இயேசுவின் குரு, அல்லது
ஆசான்  ஆவார்!    யோவான்ஸ்நானன்   பற்றி    பைபிள் சார்ந்த
வரலாற்றுக்  குறிப்புகள்   என்ன   சொன்னாலும்,  இயேசு தனது
பிரசங்கத்தை,  எந்த வசனத்தைக்கொண்டு  தொடங்கினாரோ
அதே     வசனத்தைக்  கொண்டே,        இயேசுவிற்கு     முன்னரே
யோவான்ஸ்நானன்     தனது    பிரசங்கத்தைத் தொடங்கினார்!
இதோ, அந்த வசனம் :

"அந்நாட்களில்  யோவான்ஸ்நானன் யூதேயாவின் வனாந்திரத்
தில் வந்து :"   (மத்தேயு 3 :1)

"மனந்திரும்புங்கள்,  பரலோகராஜ்யம்
சமீபித்திருக்கிறது  என்று பிரசங்கம்
பண்ணினான்."      (மத்தேயு 3 :2)

இந்த  வசனம்,     யோவான்ஸ்நானன்-உடையது!       இதை, ஏன்,
இயேசு வழிமொழிந்திட வேண்டும்?  இயேசுவுக்கும், யோவான்
ஸ்நானனுக்கும் என்ன தொடர்பு?  மேலும், முக்கியமாக இயேசு
யோவான்ஸ்நானனிடம் ஞானஸ் நானம் பெற வேண்டிய அடிப்
படை, அல்லது,  அவசியம் தான் என்ன?    நிச்சயம்,     யோவான்
ஸ்நானன்    இயேசுவின்   குருவாக,   ஆசானாகத்தான்   இருக்க
வேண்டும்! இது, என்னுடைய ஊகம் அல்ல; இவ்விடத்தில்,  நான்
எனது அணுகுமுறை பற்றிச் சொல்லியாக வேண்டும். அதாவது
இயேசுவைப்பற்றியும்,  அவரது  வசனங்களைப்பற்றியும், நான்
எழுதும் இந்தப்பதிவு மட்டுமல்லாமல், அனைத்துப் பதிவுகளும்
இயேசு  சொன்னதாகச்  சொல்லப்பட்டுள்ள,   மத்தேயு,   மாற்கு,
லூக்கா, மற்றும் யோவான் ஆகியோர் எழுதப்பட்டதாகச் சொல்
லப்படும்    "சுவிசேஷங்களை"   ( நற்செய்திகளை),    அவற்றின்
வசனங்களைச்   சார்ந்தே,   அடிப்படையாகக் கொண்டே எனது
விளக்கங்களை அளித்துள்ளேன்!    எனது   இந்த   விளக்கங்கள்
முழுக்க, முழுக்க  பிரதியை  (வசனங்களை)   அடிப்படையாகக்
கொண்டவையே(solely Text-based).ஆனால், பின்நவீனத்
துவ வாதிகளைப் போல்  'பிரதியைக்கட்டுடைத்தல்'     (அல்லது
போட்டு உடைத்தல்),     அதாவது,    De-construction, எனும்
பாணியில்,  என் விளக்கங்களை நான்  வெளிப்படுத்தவில்லை.
மாறாக,"பிரதி-மறு உருவாக்கம்"(Textual Re-constrution)
எனும்   மிக  நுட்பமான,   படைப்புப்பூர்வமான    வழிமுறையில்
விளக்கமளித்துள்ளேன்.
அதில், வரலாற்றுப்பூர்வமானதும், மற்றும் கிறித்துவ  மத-இயல்
(Theological) ரீதியானதுமான   அணுகுமுறைகளை,   நான்
தொட்டுக்கவும் இல்லை, தொடர்பு கொள்ளவுமில்லை!      எனது
இந்த புதிய விளக்கவுரைகள் என்னுடைய,  நேரடியான ஆன்மீக
அனுபூதி அனுபவம், மற்றும் ஆன்ம தரிசனம் ஆகியவற்றினால்
விளைந்த     உயர்-உணர்வின் உதவியினாலும்;    மேலும், "ஞான
மடைதல்"   (Enlightenment)  என்பதன்      அடியோட்டமான
விஞ்ஞானம்  குறித்த எனது  25 ஆண்டுகால   நெடிய   ஆராய்ச்சி
யினால்  விளைந்த   தெளிவான புரிதலையும்,  பார்வையையும்
கொண்டு எழுதப்பட்டவையாகும்!

ஆம்,   மத்தேயுவின்   வசனங்களே சொல்லுகின்றன,  யோவான்
ஸ்நானன்  தான்  இயேசுவின்  'குரு'  என்று!   இதோ வசனங்கள் :

"அப்பொழுது  யோவானால் ஞானஸ் நானம் பெறுவதற்கு
இயேசு கலிலேயாவைவிட்டு யோர்தானுக்கு  அருகே
அவனிடத்தில் வந்தார்"      
            (மத்தேயு 3 :13)
"யோவான் அவருக்குத் தடைசெய்து: நான் உம்மாலே
ஞானஸ் நானம் பெறவேண்டியதாயிருக்க, நீர்
என்னிடத்தில் வரலாமா என்றான்."
           (மத்தேயு 3 :14)
"இயேசு அவனுக்குப் பிரதியுத்தரமாக : இப்பொழுது
இடங்கொடு, இப்படி எல்லா நீதியையும் நிறைவேற்றுவது
நமக்கு ஏற்றதாயிருக்கிறது என்றார். அப்பொழுது
அவருக்கு இடங்கொடுத்தான்."
           (மத்தேயு 3 :15)

மத்தேயுவின் வசனங்கள் மிகத் தெளிவாகச் சொல்லுகின்றன
'யோவானால் ஞானஸ் நானம் பெறுவதற்கு' இயேசு கலிலேயா
வைவிட்டு யோர்தானுக்குச்செல்கிறார். இவ்வாறு செல்வதற்கு
இயேசுவின் 'பணிவடக்கம்' மட்டுமே காரணமென சொல்வதற்
கில்லை;  பணிவடக்கத்தைத் தாண்டி,   குருவின் மீது கொண்ட
ஆழ்ந்த ஈடுபாடும், மரியாதையும் வசனத்தின்   குழப்படிகளை
மீறி      வெளிப்படுவதாயுள்ளது!     ஏதோ    காரணங்களுக்காக,
மத்தேயு,      இயேசுவை உயர்த்தியும்,       யோவான்ஸ்நானனை
தாழ்த்தியும் குறிப்பிடவேண்டியநிர்ப்பந்தம் செயல்பட்டுள்ளது.
ஆகவே தான்,     யோவான்ஸ்நானனுக்கு,    இயேசு அளித்திடும்
மரியாதையைக்கூட      மத்தேயு    அளித்திடத்    தவறிடுகிறார்!
விளைவு : 'அவனிடத்தில்' ,  'என்றான்' , இடங்கொடுத்தான்' என
யோவான்ஸ்நானனை  ஒருமையில் (ஏக வசனத்தில்) குறிப்பிடு
கிறார்!
யோவான்ஸ்நானனைப்    பொறுத்தவரை, அவரிடம் பணிவடக்
கம் உள்ளது தெரிகிறது. ஏனெனில்,
" . . . ..  எனக்குப்பின் வருகிறவரோ என்னிலும்
           வல்லவராயிருக்கிறார்"  . . . . . . .   (மத்தேயு 3 :11)
என்பதாக    யோவான்ஸ்நானன்    கூறியதிலிருந்து   தெரிகிறது.
அதே நேரத்தில்,   இயேசுவோ,    ஞானஸ் நானம் கொடுப்பதற்கு
யோவான்ஸ்நானன்    தடை சொன்ன போதிலும்,   'இப்பொழுது
இடங்கொடு,     இப்படி   எல்லா  நீதியையும்      நிறைவேற்றுவது
நமக்கு ஏற்றதாயிருக்கிறது'   என்று பதிலிறுக்கிறார்.   அதாவது
"நமக்கு ஏற்றதாயிருக்கிறது"   என்று  யோவான்ஸ்நானனையும்
தன்னையும்     (பிரித்துப் பார்க்காமல் ,  விட்டுக்கொடுக்காமல்)
இணைத்தே கூறுகிறார்!     "நமக்கு" என்ற சொல், இவ்விடத்தில்,
இருவருக்கும்  பொதுவான,  இருவரும்   பங்கு பெற்று  வந்துள்ள
ஒரு முக்கியமான   "ஆன்மீகப் பணி"    (Spiritual Mission)
யைக்  குறிப்பதாயுள்ளது!    இதிலிருந்து,      இருவருக்கும் உள்ள
தொடர்புறவு    'குருவுக்கும், சீடனுக்கும்'   உள்ள ஒன்றே என்பது
தெள்ளத்தெளிவாகிறது எனலாம்!

மேலும்,  ஏதோ காரணத்திற்காக, யோவான் காவலில் வைக்கப்
பட்டது பற்றிக் கேள்விப்பட்ட பிறகே,   இயேசு  தனது  உபதேசப்
பணியை, 'பரலோகராஜ்யம்' குறித்த    தன் குருவினுடைய   "நற்
செய்தி"யையே,      தன்னுடைய   "நற்செய்தி"      எனக் கொண்டு
தொடங்குகிறார்!  கிட்டத்தட்ட  தனது குரு விட்ட இடத்திலிருந்து  
இயேசு   தனது    ஆன்மிகப்   பணியைத்    தொடர்வதாகத் தெரி
கிறது!

அடுத்து, இயேசுவைப்   பற்றிப் பேசும் போது, புத்தரைப் பற்றிப்
பேசாமல் இருக்க முடியாது. ஏனெனில்,இயேசுவுக்கு 500 ஆண்டு
களுக்கும்  முன்னரே புத்தர் தனது வழியை நிறுவிச்சென்று விட்
டார். மானிடர்களை துன்பதிலிருந்துவிடுவிக்கும் "நடு-வழி"யை
புத்தர் தமது "நற்செய்தி"யாகப் போதித்தார். "ஆசையே துன்பத்
திற்கு காரணம்" என்று சொன்னார்.  ஆசைக்குக் காரணம் "அறி
யாமை"யே  என்றார்.   ஆகவே,   அறியாமையைப்        போக்கிடு
வதற்கு,  "எண்-வழிப்பாதை" யையும்     வகுத்துக்   கொடுத்தார்.
மேலும், "நிர்வாணம்" அல்லது   "உயர்-பேரறிவு" அடைவதையே
மனித- வாழ்க்கையின்    ஒப்பற்ற    இலக்கு   என  அறிவித்தார்!
ஆம்,  புத்தரின் "நிர்வாணம்" என்பதும்,    இயேசுவின் "பரலோக
ராஜ்யம்" என்பதும் ஒரே மெய்ம்மையைத்தான்  குறிக்கின்றன!

கிட்டத்தட்ட  எல்லா ஞானியரின், மகானின்  நற்செய்தியும் ஒரு
நிபந்தனையுடன்   இணைக்கப் பட்டதாகவே  உள்ளது!     எல்லா
வாக்குத் தத்தங்களும்,   வாக்குறுதிகளும்   நிபந்தனைகளுடன்
கூடியதாகவேயுள்ளன.   நிபந்தனைகளை   நிறை    வேற்றாமல்
யாதொரு   பயனையும்,   பலனையும்    பெற முடியாது,   என்பது
புத்தரின்,   அல்லது,   இயேசுவின்  குரூரமான சொந்த விருப்பம்
அல்ல!  மாறாக,  அது  "வளர்ச்சி"யைக்  கோரும் வாழ்க்கையின்
விதியாகும்! வளர்ச்சியின், அதாவது வாழ்க்கையின் விதிகளை
நிறைவேற்றியதன்     மூலமாகத்தான்    கௌதம சித்தார்த்தன்,
"புத்தர்" ஆனார்;  இயேசு, "கிறிஸ்து" ஆனார்.
                <<<><><><>><>>>

குறிப்பு:- "இயேசுவை மறுகண்டுபிடிப்பு செய்தல்" எனும் பெருந்
                   தலைப்பின்  கீழ்  வெவ்வேறு  சிறுசிறு தலைப்புகளில்
                   இயேசுவின்    அற்புதமான   வசனங்களுக்கான விளக்
                   கங்கள் அடுத்தடுத்த பதிவுகளில் வெளியாகும்.
                *   *    *    *
மா.கணேசன்/ 27.04.2016
 

வாருங்கள், வாழ்க்கையைப் பற்றிப் பேசுவோம்!

                (ஒரு உரையாடல்)
                               
    க (கணேசன்) : வாருங்கள், வாழ்க்கையைப் பற்றிப் பேசுவோம்!

    சு (சுரேஷ், மற்றும் சில நண்பர்களுடன்) : வந்து விட்டோம்,
சொல்லுங்கள்!

   க : நல்லது, முதலில் உட்காருங்கள்! சரி, ஆனால், யாருடைய
வாழ்க்கையைப் பற்றிப் பேசுவது  -   எலியின் வாழ்க்கையைப்
பற்றியா,    அல்லது   மனிதனின்  வாழ்க்கையைப் பற்றியா?

   முத் (முத்தையன்) : . . . . .(அமைதியாக அமர்ந்திருக்கிறார்) . . . . . ?!?

   முரு (முருகன்) : வரப்போகும் தேர்தலில் எந்தக் கட்சி வெற்றி
பெறும் என்று நினைக்கிறீர்கள்?

  க : ஏதாவதொரு கட்சி நிச்சயம்  வெற்றி பெறும்; ஆனால், மக்கள்
எப்போதும் போலவே தோற்றுப்போவார்கள்!

   முரு : என்ன இப்படிச் சொல்கிறீர்கள்? புதிய கூட்டணிக் கட்சி
பற்றி என்ன நினைக்கிறீர்கள்?

   க : தனிக்கட்சி, கூட்டணிக்கட்சி . . .இவை எல்லாமே கட்சி கட்டும்
அரசியல் சார்ந்தது தானே? விஷயம் என்னவென்றால், 'மக்கள்' ,
இன்னும் அசலானதொரு அரசியலுக்குத் தயாராகிடவில்லை!

   சு : அப்படியானால்,  'கட்சி- அரசியல்'  என்பது அரசியலாகாதா?

   க : ஆகாது! அர்த்தமுள்ள அரசியலைப் பற்றியும், 'வாழ்க்கையில்'
அரசியல்        எவ்விடத்தில்        பொருந்துகிறது   என்பது பற்றியும்,
ஏற்கனவே   என்னுடைய  vicharamarg வலைப்பதிவுத் தளத்தில்
வெளியான,    "அர்த்தமற்ற அரசியல்"    எனும்    எனது     நெடிய
கட்டுரையை  நீங்கள் வாசிக்கவில்லையா?

    நண்பர்கள் மூவரும் :  . . . ????? !!!!!!????@#$%^<>??

   க : வாசித்திருந்தால் உங்களுக்குப் புரிந்திருக்கும்! அதாவது,
"எது   அல்லது   யார்   நம்மை   ஆள   வேண்டும்?"    என்கிற  மிக
அடிப்படையான கேள்வியைக் கேட்காமல், அதற்கான  பதிலைக்
கண்டுபிடிக்காமல், அசலான அரசியலை நாம் ஒரு போதும் புரிந்து
கொள்ளமுடியாது!

  சு : 'வாழ்க்கையைப் பற்றிப் பேசுவோம்!' என்றீர்களே?

  க : இப்போதும் வாழ்க்கையைப் பற்றித் தான் பேசிக்கொண்டிருக்
கிறோம்;   துல்லியமாகச் சொன்னால்,   அசலான வாழ்க்கைக்குத்
தடைகளாக    நிற்கிற  விஷயங்களையெல்லாம்   இனம் கண்டு
களைந்து கொண்டிருக்கிறோம்! அதாவது, அசலான  வாழ்க்கைக்
கான ஆயத்தங்களைச் செய்து கொண்டிருக்கிறோம்!

  முரு : அப்படியென்றால், இதுவரை நாம் வாழ்ந்து கொண்டிருப்பது
'மனித-வாழ்க்கை' இல்லையா?

  க : அதற்காகத்தான், தொடக்கத்திலேயே நான் கேட்டேன்; எலியின்
வாழ்க்கையைப் பற்றிப் பேசுவோமா, அல்லது மனித-வாழ்க்கை
யைப்  பற்றிப் பேசுவோமா? என்றேன்!

  முத் : நீங்கள் கேட்டது சரிதான், அதே நேரத்தில், இந்தத் தேர்தலில்
ஒரு நல்ல கட்சி வெற்றி பெற்றால், நம் மாநிலத்தில் ஒரு நல்லாட்சி
ஏற்படுமில்லையா?

  க : நல்ல கட்சி?  நல்லாட்சி? ஏற்படும்,  ஏற்படும், நல்லாவே
ஏற்படட்டும்!  அது சரி,   'நல்லாட்சி' என்றால் எப்படியிருக்கும்?  
விலைவாசிகள்  யாவும் கட்டுக்குள் இருக்கும்; வரிச்சுமைகள்
இருக்காது; விவசாய வளர்ச்சிக்கு முதலிடம் கொடுக்கப்படும்;
புதிய தொழிற்சாலைகள் தொடங்கப்பட்டு   வேலையில்லாத்
திண்டாட்டம்  ஒழிக்கப்படும்;  சமூகத்தில்   எவ்வித ஏற்றத்தாழ்வு
மில்லாத நிலை  நிறுவப்படும். . .இப்படியே போனால்,     மக்கள்
எல்லோரும்  சுபிட்சமாக வாழ்வர்!  அவ்வளவு தானே?

   முரு : (கோபத்துடன்) வேறு எதை நீங்கள் எதிர் பார்க்கிறீர்கள்?

    க : நான் எதிர்பார்ப்பது இருக்கட்டும். இவை யாவும் 'அடிப்படைகள்'
அல்லவா? மனிதர்கள் உயிர்-வாழ்வதற்குரிய அடிப்படைகளை, கட்டு
மானங்களை, ஆதார அம்சங்களை அடைவது தான் 'வாழ்க்கை'யின்
'பெரிய'  இலட்சியங்களா,   இறுதி-இலக்குகளா?    இவைகளை நாம்
போகிற   போக்கில்    அமைத்துக்   கொண்டிருக்க     வேண்டாமா?
இவைகளை,   இந்த,      உயிர்-வாழ்தலுக்கான     அடிப்படைகளை,
என்றைக்கு   நாம்    அமைத்து  முடிப்பது?  அப்புறம் என்றைக்கு நாம்
அசலான  மனித வாழ்க்கையை    வாழத்   தொடங்குவது?
   எல்லோருக்கும் நல்ல குடி-தண்ணீர்,   எல்லோருக்கும் மின்சாரம்,
எல்லோருக்கும்   சமையல்-எரிவாயு, எல்லோருக்கும் கல்வி,
எல்லோருக்கும் வேலை-வாய்ப்பு, எல்லோருக்கும் வீடு, இவை நம்
வாழ்க்கையின் அடிப்படைகளா?  அல்லது  போராடிக்  காத்திருந்து
பல ஆட்சி-மாற்றங்களைச் சந்தித்து அடையப்பட வேண்டிய உன்னத
இலட்சியங்களா? சொல்லுங்கள்!
   உண்மையில், நாம் வாழ்ந்துகொண்டிருப்பது 'மேன்மைப்படுத்தப்பட்ட
ஒரு எலி-வாழ்க்கை'யே, a Glorified rat-life, தவிர வேறில்லை!

  முரு : நீங்கள் ஏதோ ஒரு அதீதப் பார்வையிலிருந்து பேசுவதாகத்
தெரிகிறது! நீங்கள் மனிதகுலத்தின் அறிவையும், நாகரிகம்,
கலாச்சாரம்,  பண்பாடு, விஞ்ஞானம் மற்றும் தொழில் நுட்பக் -
கண்டுபிடிப்புகள், சாதனைகள் ஆகியவற்றை குறைத்து
மதிப்பிடுவதாகத் தெரிகிறது!

  க : இல்லை! இவற்றையெல்லாம் நீங்கள் 'உயர்த்தி' மதிப்பிடுவதால்
நான்   'தாழ்த்தி'   மதிப்பிடுவதாகத் தெரியலாம்! நீங்கள் குறிப்பிடும்
அறிவு,   நாகரிகம்,    விஞ்ஞான-தொழில் நுட்பக் கண்டுபிடிப்புகள்,
வளர்ச்சி, முன்னேற்றம், சாதனைகள் யாவும் அவற்றிற்குரிய தளத்தில்
குறிப்பிடத்தக்க விஷயங்களாக இருக்கலாம், ஆனால், அவை எல்லா
வற்றையும்     ஒட்டு   மொத்தமாக   மனிதகுலம்   எதில்   "முதலீடு"
செய்துள்ளது என்பதை எவ்வாறு காணத் தவறினீர் ; மனிதகுலம்
தனது ஒட்டு மொத்த அறிவு, ஆற்றல், உழைப்பு அனைத்தையும்
"உண்டு-உறங்கி-இனம் பெருக்கிச் செல்லும் 'எலி-வாழ்க்கை'யில்
தானே முதலீடு  செய்துள்ளது; முடக்கியுள்ளது? அதனால் தான்
சொன்னேன்,    நாம்   வாழ்ந்துகொண்டிருப்பது  'மேன்மைப்படுத்
தப்பட்ட ஒரு எலி-வாழ்க்கை'யே என்று!

   முத் :  நீங்கள் சொல்வது முற்றிலும் சரியே! ஆனால், நாம் எவ்வாறு
இந்த எலித்தனமான வாழ்க்கையைக் கடந்து அசலான மனித
வாழ்க்கையுள் பிரவேசிப்பது? அப்படியானால், நாம் 'ஆன்மீகத்தில்'
ஈடுபட வேண்டுமா?

   க :  ஆம்,   ஒரு வகையில்,   நாம்   ஆன்மீகத்தில்    ஈடுபடத்தான்
வேண்டும். ஆனால், இங்கு, இப்போது நாம் நான்கு பேர் என்ன
செய்து கொண்டிருக்கிறோம்? ஆம், நாம் இப்போது ஆன்மீகத்தில்
தான் ஈடுபட்டிருக்கிறோம்! நாம் வாழ்க்கையைப் பற்றி சும்மா
பேசிக் கொண்டிருக்கவில்லை! வாழ்க்கையைப் புரிந்து கொள்ளும்
"விசாரத்தில்" ஈடுபட்டிருக்கிறோம்! என்ன முத்தையன், புரிகிறதா?

   முரு :  ஆனால், வாழ்க்கையைப் பற்றி பேசுவது எவ்வகையில்
'வாழ்தல்' என்பதாகும்? அல்லது ஆன்மீகம் ஆகும்? சொல்லுங்கள்!

   க :  சொல்கிறேன், முதலில்  உங்கள் கேள்வி மிகவும் நியாயமானது.
சரி,  அதே நேரத்தில்,  'வாழ்தல்' என்றால் என்னவென்று நினைக்கிறீர்?
இங்கு நீங்கள் என்னுடன் அமர்ந்து பேசிக்கொண்டிருக்கவில்லை
என்றால், இந்நேரம் நீங்கள் வீட்டிலோ, கடைத் தெருவிலோ, அல்லது
வேறு எங்கேயோ வேறு அலுவல்களில் ஈடுபட்டிருப்பீர்கள். சுருக்க
மாகச் சொன்னால், அன்றாடச் சுற்றில், உயிர்- வாழ்தலின் களத்தில்
உழன்று கொண்டிருப்பீர்கள், இல்லையா, முருகன்?
   அடுத்து, இப்போது நான் சொல்லப்போகும் விஷயம் குதர்க்கமாகக்
கூட உங்களுக்குத் தோன்றலாம்; அதாவது, வாழ்க்கையைப் புரிந்து
கொள்ளுதல் தான் வாழ்தல், வாழ்க்கை, எல்லாமும்! இதை விடுத்து
வேறு  எவ்வழியிலும் வாழ்தல் என்பது சாத்தியமாகாது!
வாழ்க்கையின் அர்த்தத்தை அறியும் தேடல், அல்லது விசாரம்
மட்டுமே ஒரே அர்த்தமுள்ள செயல்பாடும், வாழ்தலும் ஆகும்! சிலர்,
 'ஆன்மீகம்' என்ற பெயரில், பல்வேறு பயிற்சிகளைச் செய்து கொண்
டிருக்கிறார்கள்; அதை அவர்கள் பெரிதாக எதையோ செய்வதாக
எண்ணிக் கொண்டு தங்களை ஏமாற்றிக்கொள்கிறார்கள் என்று
தான்  சொல்லவேண்டும். ஆனால், அவர்கள் தங்கள் பயிற்சிகளை
முடித்த கையோடு உடனே சாதாரண வாழ்க்கைக்குத் திரும்பிடு
கிறார்கள்! சாதாரண,சாமானிய மக்களோ, உண்பதும், உடுப்பதும்,
குடிப்பதும்;   அரட்டை, கேளிக்கை, பொழுது போக்கு போன்றவற்றை
யும் தான்  வாழ்தல், வாழ்க்கை என்பதாக வாழ்ந்து செல்கிறார்கள்!
   அடுத்து, பணக்காரர்கள், செல்வந்தர்கள் என்ன செய்கிறார்கள்?
ஆம், அவர்கள் வாழ்ந்து வரும்,பகட்டு நிறைந்த, செல்வச்செழிப்பு
மிக்க வாழ்க்கை என்பது, உண்மையில், பெரிது படுத்தப்பட்ட
சாதாரணம்; மற்றும் அபத்தமான வகையில் அலங்கரிக்கப்பட்ட
அன்றாடம் அல்லது வீண் ஆடம்பரமே தவிர வேறென்ன?
   விஷயம், இது தான், அதாவது நாம் இங்கு இவ்வாறு அமர்ந்து பேசி
விட்டு மீண்டும் 'பழைய' வாழ்க்கைக்குத் திரும்புவதில்லை;
திரும்பக் கூடாது, இல்லையா?

   சு :  அப்படியானால், பேசி முடித்துவிட்டு, நாங்கள் எங்கள் வீடு
களுக்கு திரும்பச் செல்ல வேண்டாமா? (எல்லோரும் சிரிக்கிறார்கள்!)

   க :  இல்லை, நாம் எல்லாவற்றையும் பேசி முடித்துவிட வில்லை!
ஆகவே  நாம் மீண்டும் இங்கே கூடுவோம்! மீண்டும் நம் வீடுகளுக்கு
திரும்பச்  செல்லுவோம்!  மீண்டும் இங்கே கூடுவோம்! அதாவது
மீண்டும் நாம்  நம் வீடுகளுக்கு திரும்புவதும், அன்றாடத்தில் ஈடுபடு
வதும், எதற்காக என்றால், நம்முடைய "வாழ்க்கை-விசாரத்தை"
முறையாகக் கொண்டு சென்று,  முழுமைப்படுத்துவதற்கு உதவுகிற
ஒரு "அடிப்படை"யாக அதைப் பயன் படுத்திக் கொள்வதற்காகத்
தானே தவிர, வீடுகளுக்குச் செல்வது,  அங்கே 'வாழ்வதற்காக' அல்ல!
வீடு, அன்றாடம், சமூகம், தேசம், உலகம் இவை உயிர்-வாழ்தலைக்
குறிக்கும் இடங்களாகும்.   ஆனால்,   நாம்  கூடும் இந்த  இடம்
'உண்மையான- வாழ்தலுக்கான'    "விசார-வெளி"  ஆகும்!

           . . . . . . .(யாரும் பேசவில்லை!) ..  .. . . . . . . . . .

   முரு :   'வாழ்க்கையைப் பற்றி பேசுவோம்!' என்று சொன்னீர்கள்,
ஆனால், வாழ்க்கையைப் பற்றி நீங்கள் எதுவும் சொல்லவில்லை;
மாறாக,  பொதுவாக,     'மனிதர்கள்   தங்கள்    வாழ்க்கையை
வாழவில்லை!'   என  விமர்சனம் செய்கிறீர்கள்!

  க :  முதலிடத்தில், 'அன்றாடத்தை' ஓரம் கட்டி விட்டு இங்கு வந்து
அமர்ந்துள்ளோமே, இது தான், வாழ்க்கையின் தொடக்கம்! அசலான
வாழ்க்கை எங்கு தொடங்குகிறது என்று உங்களுக்குத் தெரியுமா?
உங்கள் ஒவ்வொருவரிடத்திலிருந்தும்  தான் தொடங்குகிறது!
"நீங்கள் இருக்கிறீர்கள்" என்ற உணர்வு தான் அந்த தொடக்கம்! நான்
இங்கு குறிப்பிடுவது உணர்வு-பூர்வமான வாழ்க்கையை, மனித
வாழ்க்கையை ! இதன் அர்த்தம், செடிகொடிகள் வாழவில்லை;
எலிகளும், தவளைகளும் வாழவில்லை; அவை வாழ்வது
வாழ்க்கையே அல்ல! என்றாகாது. உயிருள்ள அனைத்து ஜீவிகளும்
வாழவே செய்கின்றன; ஆனால், அவை அவற்றிற்கான
வாழ்க்கையை வாழ்கின்றன! மனித ஜீவிகளாகிய நாம் நமக்கான
வாழ்க்கையை வாழ வேண்டும்!

  சு :  'நாம் இருக்கிறோம்!'   என்பதை  நானும், ஏன்,  நாம் அனைவருமே
உணரத்தானே செய்கிறோம்?

    க :  நல்லது!  'நாம் இருக்கிறோம்!'   என்பதை நாம் அனைவருமே
உணரத்தான் செய்கிறோம்!  ஆனால், நாம் ஒவ்வொருவரும் "எதை",
'நாம்'  என அடையாளப்படுத்திக்  கொள்கிறோம்  என்பதில் தான்
சிக்கல் ஏற்பட்டுவிடுகிறது! பொதுவாக, 'நாம் உயிரோடு இருக்கி
றோம்!'  என்பதைத் தான் நாம் ஒவ்வொருவரும் உணர்கிறோமே
தவிர,  'நாம் இருக்கிறோம்!' இதையே  தன்னிலையில் சொன்னால்,
'நான் இருக்கிறேன்!'  என்பதாக   நாம்    ஒவ்வொருவரும்
உணர்வதில்லை!

   முரு :  'நான் உயிரோடு இருக்கிறேன்!'    என்பதற்கும்    'நான்
இருக்கிறேன்!'   என்பதற்கும் என்ன பெரிய வித்தியாசம் உள்ளது?

   க :  வித்தியாசம் உள்ளது; மலைக்கும் மடுவிற்கும் உள்ள வித்தியாசம்!
'உயிரோடு இருக்கிறேன்!' என்பது  ஒரு உயிரியல் நிஜம்; எலியும்
தவளையும் கூடத்தான் உயிரோடு இருக்கின்றன!   ஆனால்,  'நான்
இருக்கிறேன்!'  என்று ஒருவர் உணர்வது என்பது  உயிரியல் நிஜத்தைக்
கடந்த உணர்வு-பூர்வமான நிஜமாகும்! ஆனால், அதில் நீங்கள்
எல்லோரும் பங்கு பெறுவதில்லை! இது தான் உங்கள் பிரச்சினையும்
மட்டுப்பாடும்!
   அடுத்து,  'உயிரோடு இருக்கிறேன்!' என்று உணர்வதில் உருவாகிற
பிரச்சினை என்னவென்றால், 'உயிரோடு இருப்பது' என்பது அதில் அதி
முக்கியத்துவம் பெற்றதாகி, 'உணர்வு' அல்லது, உணர்வோடிருத்தல்'
என்பது பின்னுக்குத்தள்ளப்பட்டுவிடுகிறது!  அதாவது,  'உயிரோடு
இருப்பதை'   உணரும்  நாம்   உடனே    (தொடர்ந்து)  உயிரோடு
இருப்பதற்கு ஊழியம் செய்வதை நம் வாழ்க்கையாகக் கொண்டு
விடுகிறோம்!  இவ்விடத்தில் தான் மனித ஜீவிகள் தடம் புரண்டு
எலியின் வாழ்க்கையைத் தழுவிக்கொள்கின்றனர்!
    உயிரோடு இருப்பதற்கு ஊழியம் செய்வதில் உள்ள மட்டுப்பாடு
என்னவென்றால், அது முடிவில், நம்மை மரணத்தில் கொண்டு
போய் சேர்த்துவிடும்! மனிதனின் அதிக பட்ச ஆயுட்காலம்
வெறும் நூறு ஆண்டுகள் மட்டுமே; அதற்கு மேல், இயற்கை
யுலகம்  'உயிரோடிருத்தலுக்கு' உதவிடாது!

  முத் :  சிலர்,  120 ஆண்டுகள் அல்லது அதற்கு மேலும் வாழ்ந்திருக்
கின்றனரே!?
 
   க :  அது பொது விதி அல்ல! அது விதி விலக்கான, அரிதான நிகழ்வு
ஆகும்! நீங்கள் நன்றாகப் பாருங்கள், ஒரு மனிதன் 60, அல்லது 70,
வயது அடைந்ததும் அவனது  உடலும், மனமும் தளர்ந்து போய்
விடுவதாயுள்ளது! உடலும், மனமும் தளர்ந்து போய், ஞாபகசக்தி
குன்றி, சிந்தனைத் தெளிவின்றி 200 ஆண்டுகளோ அல்லது 1000
ஆண்டுகளோ உயிர் வாழ்வதனால் என்ன பயன்? கடல்-ஆமை
யானது சர்வ சாதாரணமாக,  300, அல்லது 350 ஆண்டுகள் வரை
உயிர் வாழ்கின்றன; ஆனால், அது கடலுக்கடியில் வாழ்ந்து
கொண்டு என்ன சாதிக்கிறது? 350 ஆண்டுகளோ அல்லது 500
ஆண்டுகளோ வாழ்ந்தாலும் முடிவில் அவையும் மாண்டு
போகத் தானே செய்கின்றன?

   சு :  அப்படியானால், நாம் எப்படி வாழ்வது? எதை நம்பி, அல்லது
எதைச் சார்ந்து வாழ்வது?

   க :  உணர்வை நம்பித் தான், உணர்வைச் சார்ந்து தான், உணர்வை
உணர்வு கொண்டு , மேன்மேலும் உணர்வில் வளர்ந்து தான் வாழ
வேண்டும்! இது தான் ஒரே வழி! ஏற்கனவே பார்த்தோம், "நான்
இருக்கிறேன்!" என்பது உணர்வுப்பூர்வ நிஜம் என்று!

   முரு :  உணர்வை உணர்வு கொள்ளுதல் என்றால் என்ன? இதை
நீங்கள் அவ்வப்போது சொல்கிறீர்கள்; ஆனால், அதை அதிகம்
விளக்கிச் சொல்வதில்லை!

   க :  அது குறித்து அதிகம் சொல்லுவதற்கு என்ன இருக்கிறது?
அதாவது, உணர்வைக்கொண்டு தான் நீங்கள் உங்களுக்கு வெளியே
உள்ளவற்றையும், இன்னும், உங்களுக்கு உள்ளே உள்ளவற்றையும்
உணர்கிறீர்கள்,அறிகிறீர்கள்!  உண்மையில், உணர்வு தான் நீங்கள்.
     இப்போதும்,   எப்போதும்,   நீங்கள்   செய்ய வேண்டியது என்ன
வென்றால், புறத்தே   எந்தப் பொருளையும், நிகழ்வையும், எதையும்
பார்க்காமலும்,   (அதற்காக    நீங்கள்  உங்கள்  கண்களை  மூடிக்
கொள்ளத் தேவையில்லை!)  அகத்தே,  மனதில், எந்த  எண்ணத்
தையும் பின்பற்றிச் செல்லாமலும்  இருக்கும் பட்சத்தில்,  நீங்கள்
வெறும் 'உணர்வாய்' இருப்பீர்கள்!   இதுதான்  உண்மையில்,
' நீங்கள் நீங்களாக  இருப்பது'  என்பது!    நீங்கள் விரும்பும்
வகையில் இருப்பது என்பது அல்ல!  நீங்கள் விரும்பும் வகையில்
இருப்பது என்பது உண்மையில், 'உங்களுக்கு மாறாக இருப்பது'
என்பதாகும்! இன்னும், வாழ்க்கைக்கு மாறாகவும், எதிராகவும்
இருப்பது என்றாகும்! சுருக்கமாகச் சொன்னால், நீங்கள் உணர்வு
தான் என்பதை உணர்வது தான் ' உணர்வை உணர்வு கொள்ளுதல்'
என்பது! வேறு சொற்களில் சொன்னால், பிற எல்லாவற்றையும்
ஒதுக்கி விட்டு, "நான் இருக்கிறேன்!" என்ற உணர்வுடன், 'நான்',
'இருக்கிறேன்' என்ற சொற்களும் இல்லாமல் இருப்பது தான்
"உணர்வாய் இருப்பது" என்பது!  இந் நிலையில்  நீங்கள்  நீடித்து
நிலைக்கும் பட்சத்தில் நீங்கள் உணர்வின் வேறொரு பரிமாணத்
திற்குள் பிரவேசித்திருப்பீர்கள்!

  முரு :  ஆனால், எண்ணங்களின் குறுக்கீடில்லாமல், அதாவது
எண்ணமற்று இருப்பது எவ்வாறு?

   க :  நான் இப்போது சொன்னவற்றை கவனித்துக் கேட்டிருந்தால்
இந்தக் கேள்விக்கு அவசியமே இல்லாமல் போயிருக்கும்! முதலில்
எண்ணம் என்றால் என்னவென்று தெரிந்து கொள்ளுங்கள், இல்லா
விட்டால், எண்ணமற்ற நிலைக்கு நீங்கள் ஒரு போதும் போகவே
முடியாது! எண்ணம் அல்லது எண்ணங்கள் என்பது உங்களுக்கு
வெளியேயுள்ள பொருட்களையும், நிகழ்வுகளையும், விஷயங்
களையும் குறிக்கின்ற 'ஒட்டுச்சீட்டுகள்', 'குறியீடுகள்' தான் அவை!
அவையில்லாமல் உங்களால்  சிந்திக்க முடியாது! அதே நேரத்தில்,
அவை இருந்தால், உங்களால்  சிந்திக்காமல், எண்ணாமல் இருக்க
முடியாது! இது தான் உங்களது பிரச்சினை!   ஒரு எண்ணம் என்பது
ஏதோவொரு பொருளை,  நிகழ்வை, விஷயத்தைக் குறிப்பதாயும்,
நினைவூட்டுவதாயும் தான் உங்களுள் எழுகிறது! உடனே நீங்கள்
அது குறித்து எண்ணத் தொடங்கி விடுகிறீர்கள்; அப்போது உங்கள்
உணர்வு அப்பொருளை, விஷயத்தை, நிகழ்வைப் பற்றியதாக
மாறி விடுகிறது! அதாவது,  உணர்வாகிய நீங்கள் நீங்களாக
இல்லாமல் போய்விடுகிறீர்கள்! அதாவது உணர்வு உணர்வாக
இல்லாமல், தற்காலிகமாக, அந்தப் பொருளாக, அல்லது, அந்தப்
பொருளைப் பற்றிய எண்ணமாகச் 'சுருங்கி'  விடுகிறது! இப்போது
பிரச்சினை எண்ணத்தை விரட்டுவதோ, காலி செய்வதோ அல்ல!
மாறாக, அந்த 'எண்ணம்' குறிக்கின்ற, சுட்டுகின்ற பொருளை,
அல்லது நிகழ்வை, அல்லது விஷயத்தை ஏன் நாம்
'ஒரு பொருட்டாக' எடுத்துக்கொள்கிறோம் என்பது தான்!
     ஆக,நாள் முழுவதும்  நாம் எண்ணற்ற பலவித எண்ணங்களால்,
அதாவது  எண்ணற்ற பலவித பொருட்களால், விஷயங்களால்,
நிகழ்வுகளால் ஈர்க்கப்படுகிறோம், துரத்தப்படுகிறோம், அலைக்
கழிக்கப்படுகிறோம்! அதாவது நமது ஒட்டுமொத்த வாழ்க்கையும்
புற விஷயங்களை, பொருட்களை, நிகழ்வுகளைப் பற்றியதாகவே
அவைகளைச் சுற்றிச் சுழல்வதாகவே உள்ளது!
    விஷயம் என்னவென்றால், நம் வாழ்க்கையில், புற விஷயங்
களுக்கும், பொருட்களுக்கும்,  நிகழ்வுகளுக்கும் இடமுள்ளது.
எவ்வாறென்றால், நமக்குத் தேவைகள் உள்ளன! ஆனால், நமக்குத்
தெரிவதில்லை; 'தேவைகள் மட்டுமே வாழ்க்கையல்ல' என்பது!
ஆகவே, நாம் எடாகொடமாகச் சிக்கிக் கொண்டுவிடுகிறோம்!
ஆகவே, தேவைக்குமேல்,தேவைகளைப் பற்றி சிந்தித்துக்கொண்
டிருப்பது, தேவைகளைத் தேடிக்கொண்டிருப்பது என்பதிலிருந்து
விடுபடாமல், எண்ணங்களிலிருந்து விடுபட முடியாது!
   வாழ்க்கையின் மேற்புறத்தேவைகளுக்குரிய பொருட்களை
நாம் தேடித்தான் ஆகவேண்டும், அதே நேரத்தில்,  வாழ்க்கையின்
"உட்பொருளை"அதாவது "அர்த்தத்தை" யும் நாம் தேடித்தான்
ஆகவேண்டும். இல்லாவிடில், நாம் உயிர்-வாழ்வது நோக்கமற்று,
குறிக்கோளற்று, இலக்கற்று, மொத்தத்தில், அர்த்தமற்றுப்
போய்விடும்!

   சு :  சரி, நேரமாகிவிட்டது, நாம் வீட்டிற்குச் செல்லலாம் என்று
நினைக்கிறேன்!

  க :  நல்லது, நாளை நாம் தொடர்ந்து பேசுவோம், இப்போது
கிளம்புவோம்!

 **  **  **  **  **  ***
மா.கணேசன்/ 26.04.2016

கடைசியாக நீங்கள் எப்போது இறந்தீர்கள்?

          எச்சரிக்கை :-
          வாழ்க்கையின்  முடிவு 'மரணம்' என்பது தவறு!
          வாழ்க்கையின்  முடிவு  முழுமையான நித்திய
          வாழ்க்கையே! ஆனால், மனிதன் "இறவா நிலை"
          எய்துவதும்;அல்லது, இறந்து போவதும் முறையே அவன்
          எவ்வளவு முழுமையாகத் தன்னை அறிகிறான் அல்லது
          அறியத் தவறிடுகிறான் என்பதைப் பொறுத்ததே!

                 ****

வாழ்க்கை அழிவற்றது, நித்தியமானது!
மரணம் தெரிவிற்குட்பட்டது!!

      <>

இப்பதிவு உங்களை இறக்கச் சொல்கிறது!
ஆம், எக்காரணத்திற்காகவும் நீங்கள்
இறந்து விடக் கூடாது என்பதற்காக ஒரு முறை
மட்டும் உங்களை இறக்கச் சொல்கிறது!

கம்பளிப்புழு தனது 'புழு' நிலைக்கு இறக்காமல்
அழகிய வண்ணத்துப்பூச்சியாக பிறக்கவியலாது!

மனிதன் தனது 'அரை-உணர்வாகிய' அகந்தைக்கு
இறக்காமல்  'முழு-உணர்வாகிய' அழிவில்லா
ஆன்மாவை பிரசவிக்கவியலாது!

ஆம், உயிரையும், உடலையும் இழக்காமல் உணர்வுடன்
ஒருவர் தமது அகந்தைக்கு இறத்தல் வேண்டும்!
அகந்தைக்கு இறத்தல் வலி நிறைந்தது தான்-பிரசவ
வலியைப் போல!

ஒருவர் தனது அகந்தைக்கு இறக்காவிடில், அவர்
முடிவில்  உண்மையிலேயே இறந்து போகிறார்!

ஆகவேதான், இப்பதிவு, 'இறப்பு' பற்றி எடுத்துச்
சொல்கிறது! நீங்கள் ஏற்கனவே இறந்து விட்டீரா,
அல்லது    உணர்வு பெருகி வழிய வாழ்ந்து
கொண்டிருக்கிறீரா   என உங்களை நீங்களே
பரிசோதித்துக்  கொள்ளும்படிச்  சொல்கிறது!

ஏனென்றால், 'வாழ்க்கை' என்றால் என்னவென்று
அறியாமலே வாழ்வது மரணத்திற்கு ஒப்பானது!
அதில்,
"மரணம்" என்றால் என்னவென்று அறியாமல்
மரணிப்பது இறந்து போனவன் இரண்டாவது முறை
இறப்பது போன்றது!

        <>

தன்னையறியாதவன் இறப்பதில்லை!
ஏனெனில், அவன் ஏற்கனவே இறந்து விட்டவன்!

        <>

மரணம் என்பது வாழ்க்கையின் எதிர்ப்பதம் அல்ல!
மாறாக, அது பிறப்பின் எதிர்ப்பதம் மட்டுமே!

        <>

வாழ்க்கைக்கு எதிர்ப்பதம் ஏதுமில்லை!
பிறப்பு, இறப்பு மற்றும் எல்லா எதிரிணைகளும்
இருமைகளும், நிகழ்வுகளும் யாவும்
வாழ்க்கையினுள் தான் இடம் பெறுகின்றன!

        <>

தயவுசெய்து 'வாழ்க்கையை'ச் சுருக்கி விடாதீர்!
அதுதான் உங்கள் மரணத்திற்கான முதல் சுழி!

        <>

வாழ்க்கை என்பது எல்லாவற்றையும்
பிரபஞ்சம் முழுவதையும் உள்ளடக்கியதும்
எல்லாவற்றையும் கடந்ததுமான
பேரியக்கமாகும்!

        <>

பிறப்பு நம்மை காலத்தின் உலகினுள்
இருப்பு எனும் "உணர்வு-ஆட்டத்திற்கு"
அறிமுகப்படுத்துகிறது!
உணர்வு-ஆட்டத்தை நாம் முறையாக
முழுமையாக ஆடி முடித்தாலும்
முடிக்காவிட்டாலும்,இறப்பு
ஆட்டத்தை முடிவிற்குக் கொண்டு
வந்து விடுகிறது!

        <>

ஆட்ட-நேரம் முடிந்ததும் அரங்கம் கலைக்
கப்பட்டு விடுகிறது!
ஆம், இறப்பு நம்மை காலத்தின் உலகிலிருந்து
விடுவிப்பதில்லை - அதிலேயே
கரைத்து விடுகிறது!

        <>

பிறப்பு : இருப்பின் நுழைவாயில்.
இறப்பு : இன்மையின் நுழைவாயில்.

        <>

இல்லாமலிருந்தோம்!
பிறப்பு எனும் கதவின் வழியாக
இருப்பு பெற்றோம்
இறப்பு எனும் கதவின் வழியாக
மீண்டும் இல்லாமல் போகிறோம்!
அதற்கு ஏன் இவ்வளவு ஒப்பாரி?

       <>

உண்மையிலேயே  "நாம்" யார்? என்பதை
உணராவிடில் நாம் இறப்பது உறுதி!

       <>

பிறப்பிற்கும் இறப்பிற்கும் இடைப்பட்ட காலத்தில்
அடைபட்ட இருப்பு அல்ல வாழ்க்கை!
இருப்பை எவ்வாறு உணர்வு கொண்டு
முழுமைப்படுத்துகிறோம் என்பதே  வாழ்க்கை!

       <>

வாழ்க்கை என்பது உயிரோடிருப்பது அல்ல!
உணர்வோடிருப்பதே!
இது ஒரு தொடக்கம் மட்டுமே!

       <>

செடிகொடிகள், புழு பூச்சிகள், பறவைகள்
பெருவிலங்குகள் இவை எதுவும்
"தாம் இருக்கிறோம்!" என்பதை உணர்வதில்லை!
ஆகவே அவற்றிற்கு இல்லை "மரண-பயம்"!

       <>

"தாம் இருக்கிறோம்!" என்பதை உணரும்
மனித ஜீவிகளோ தினம் தினம் செத்து செத்து
பிழைக்கின்றோம் -  "மரண-பயத்தில்"!

       <>

மனிதா,
உனது
இருப்பு : பெருங்குழப்பம்.
இறப்பு : பேரச்சம்.

       <>

உயிரோடிருப்பது உணர்வோடிருப்பதற்காகவே!
உணர்வோடிருப்பது முழு-உணர்வை
அடைவதற்காகவே!

       <>

முழு-உணர்வு = முழுமையான இருப்பு

       <>

இருப்பின் நிலைகள்:-
உணர்ச்சியற்ற  இருப்பு :  சடம்
உணர்ச்சியுள்ள இருப்பு : உயிர்
(சுய) உணர்வுள்ள  இருப்பு : மனம்
முழு-உணர்வு=முழு-இருப்பு : ஆன்மா

       <>

குறுகிய காலமோ அல்லது நீண்ட  காலமோ
உயிரோடிருப்பது பற்றியதல்ல வாழ்க்கை!
உணர்வு- நிலையில் எவ்வளவு உயர்கிறோம்
என்பதைப் பற்றியது!

       <>

உயிரோடிருப்பது அற்புதம்!
உணர்வோடிருப்பது அதியற்புதம்!!
முழு-உணர்வையடைவது
(அனைத்து அற்புதங்களுக்கும்
அப்பாற்பட்ட) உன்னதம்!!!

       <>

மனிதன் உயிரோடிருப்பது  :  இயற்கையின் ஏற்பாடு!
உயிரோடிருந்தும் உணர்வோடில்லையனில்
அது  :  இயற்கையின் குறைபாடு!
சுய-உணர்வடைந்தும்  முழு-உணர்வையடையாவிடில்
அது  :  மனிதனின் சுய-மட்டுப்பாடு!

       <>

மரணம் குறித்தல்ல நாம் அஞ்சி நடுங்க
வேண்டியது!
மாறாக, தன் முழுமையைத் தேடாமல்
தனது 'அரை-உணர்வில்' தேங்கித்
தற்கொலை செய்து கொள்ளும் அகந்தை
குறித்துத்தான்!

       <>

மரணத்தை எண்ணி அஞ்சுவதும்
மரணிப்பதும் மனிதனின் அகந்தையே!

       <>

ஆன்மா என்பது நீங்கள்  ஏற்கனவே பெற்றிருக்கும்
ஒன்றல்ல!
அதை நீங்கள் புதிதாக பெற்றெடுத்தாக
வேண்டும்!
ஆன்மாவை பிரசவிக்கும் ஊடகமே நீங்கள்!

       <>

உலகின்
உயிரின்
உணர்வின்
உய்விப்பு
முழு - உணர்வில்!

       <>

ஆன்மா என்பது உங்களுக்குள்ளேயும் இல்லை!
வெளியேயும் இல்லை!
ஆனால், உங்கள் அகத்தின் வழியாகத்தான்
அதை  நீங்கள்
கண்டடைந்தாக வேண்டும்!
அவ்வாறு கண்டடைந்திடும் போது
அதை  உங்களது ஆன்மா
என அழைத்துக் கொள்ளலாம்!

       <>

"நான்"
என்பது எனது உடலல்ல,
எனது உணர்ச்சிகளும் அல்ல,
எனது சிந்திக்கும் மனமுமல்ல,
எவையெல்லாம் என்னுடையவையோ
அவையெதுவும் அல்ல
"நான்"

       <>

மனிதா, உண்மையான "நீ" ஒரு போதும்
மரிப்பதில்லை!
"நீ"மட்டும் உண்மையிலேயே "யார்?"
என்பதை அறிந்திருப்பின்!
ஆ! எது உன்னில் இறக்க அஞ்சுகிறதோ
அது இறந்தே ஆக வேண்டும்!
உன்னில் சில பகுதிகள் இறப்பது
நிச்சயம்!
ஆகவே மீதமுள்ள காலத்தை
வீணாக்காமல்  "நீ யார்?" என்பதை
அறியும் விசாரத்தில் செலவிடு!

       <>

நீங்கள் நினைத்துக் கொள்கிறீர்
நீங்கள் ஒரு 'முக்கியஸ்தர்', 'பெரிய நபர்'
என்றெல்லாம்!
ஆனால், மரணம் சொல்லிக்
கொண்டேயிருக்கிறது :
நீங்கள் 'ஒன்றுமில்லை', வெறும்
"பூச்சியம்" என்று!
மரணம் தனது கூற்றை
உண்மையாகவே செயல்பூர்வமாக
நிரூபித்து விடுகிறது-விரைவாகவோ
அல்லது தாமதமாகவோ!

       <>

மரணத்தைவிட
'மரணம்' பற்றிய
பயமே நம்மைக்
கொல்கிறது.

       <>

உண்மையில்,  99.9%  மனிதர்களின் மரணம்
அகால  மரணமே!

       <>

இரண்டு வயது முதல்
இறக்கும்  வயது வரை
மனிதன்
தனது உணர்வின்
'குழந்தைப் பருவமான
அகந்தையிலேயே
கழித்து
உடலின் மரணத்துடன்
இணந்து
அகால மரணம்
அடைகிறான்!

       <>

மனிதா,
உனது உடல் முதுமை அடைவதற்குள்
நீ  உனது உணர்வின் முழுமையை
எட்டிவிடு!
இல்லாவிடில் உனது உடல் மரிக்கும் போது
நீயும் அதனுடன்சேர்ந்து
உடன்-கட்டை ஏறுவதை
தவிர்க்க வியலாது!

       <>

அகந்தை, அது
பல வடிவங்களில் தோன்றும்!
அது ஆணவம் கொண்டு
ஆரவாரமும் செய்யும்;
சாந்தமே வடிவாக
சாதாரணமாகவும் திரியும்!
. . . . . .
மொத்தத்தில்,
விழிப்படையாத மனமே
அகந்தை!

       <>

மரணத்தை  மறுப்பது அகந்தையின்
சிறு பிள்ளைத்தனம்!
மரணத்தை  ஏற்றுக் கொள்வது அகந்தையின்
கோழைத்தனம்!
மரணத்தை  நேரே சந்திப்பது அகந்தையின்
உரு-மாற்றம்!

       <>

அகந்தை என்பது அகற்றப்பட வேண்டிய
தீமையோ அசிங்கமோ அல்ல!
அது உணர்வு-நிலை வாழ்வின்
இன்றியமையா தொடக்க நிலைக்
கட்டுமானம்!
அது விழிப்படையா மனதின்
கலைக்கப்படவேண்டிய தொரு
புனைவு!
அது புரிதலைக் கொண்டு
கடக்கப்பட வேண்டிய அபாயகரமான
சுய-மட்டுப்பாடு!
அகந்தையிலேயே வாழ்வதென்பது
அரைக்கிணறு தாண்டும்
ஆபத்து!

       <>

"மரணம்"
எனும் சொல்
மட்டுமே போதும்- நம்மை
பீதியில் உறையச் செய்ய!
இவ்வாறு உறையும் போது
மட்டுமே நாம் நமது
முட்டாள்-தனமான
ஈடுபாடுகளையும்
செயல்பாடுகளையும்
நிறுத்துகிறோம்!

       <>

மரண-பயம் நல்லது!
அது ஒருவனுள் ஒரு முறையேனும்
ஏற்படவில்லையெனில் அவன்
ஒரு வேளை ஏற்கனவே
இறந்திருக்கக் கூடும்!
அல்லது  அவன்
ஒரு உணர்வற்ற விலங்கு போல
உலவிக் கொண்டிருக்கிறான்!

       <>

மரண-பயம் நல்லது!
அது மட்டுமே நம்மை
நமது அகம் நோக்கித்
திருப்புகிறது;சுயத்தை
உணர்வு கொள்ளச்
செய்கிறது!
மற்ற விஷயங்கள் யாவும்
நம்மை புறம் நோக்கிச்
செலுத்துவதாகவும்,
சுய-மறதியை
உருவாக்குவதாகவும்
உள்ளவை!

       <>

திடீர் மரணம்
அகால மரணம்
இயற்கை மரணம்
நோயால்   மரணம்
இள-வயது  மரணம்
விபத்தினால் மரணம்
தற்கொலை    மரணம்
கொலையால்   மரணம்
. . . . . . . . . .
எல்லாவகை  மரணமும்
'உணர்வற்ற - நிலையின் '
மீதான காதலின் விளைவுகளே!

       <>

உணர்வின் நிலைகள் :-
புறம் நிலைத்த உணர்வு    : விலங்கு
எண்ணங்களில் சிக்கிய உணர்வு   : சராசரி மனிதன்
புறம்,   அகம்   இரண்டும்     கடந்த      உணர்வு  :   ஞானி

       <>

பிறரது மரணம் உமக்கு ஒரு சம்பவம்!
உமது  மரணம் பிறருக்கு ஒரு சம்பவம்?
என்ன மலினம்!

       <>

பெரும்பாலான மனிதர்கள் கருதுவது போல
மரணம் என்பது ஒரு ஓய்வகமோ அல்லது
விடுவிப்போ அல்ல!
அது
ஒரு
மாபெரும்
"மறு- சுழற்சி"  எந்திரம்!

      <>

நன்றி, மரணமே!
நீ மட்டும் இல்லையேல்
புவி மீது அகந்தையின் ஆட்சியை
அகற்றவே இயலாது!

      <>

மறு-பிறப்பு தெரிவிற்குட்பட்டது!
இப்பிறவியை முறையாகப் பயன் படுத்திக்
கொண்டால் மறு-பிறப்பு அவசியமற்றது!

      <>

இருப்பு
இன்மை
இரண்டில்
எது மேலானது?

      <>

இருப்பினால் ஒரு பயனும் இல்லை!
இன்மையால் எந்த நஷ்டமும் இல்லை!!
மொத்தத்தில் இழப்பதற்கு எதுவுமில்லை!!!

      <>

இருப்பை தெரிவு செய்து
இன்மையை வெறுப்பது
அச்சம் கொண்ட அகந்தையின்
அரை-உணர்வுச் செய்கையே!
ஏனெனில், முழு-உணர்வில்
எதுவும்  விடுபட வியலாது!

      <>

முழு-உணர்வை அடைவதொன்றே
முக்கியம்.
மற்றவை யாவும் மரணம்.

      <>

மிகவும் வினோதமாக 'மரணம்' என்பது
மரணத்தை மீறிய ஒன்றின் குறியீடாகத் திகழ்கிறது!

      <>

பிளவு தான் மரணம்!
தனியே பிரித்துப்
பார்ப்பதும்
பிரிந்து நிற்பதும்
சார்ந்திருப்பதும்
தேக்கமும்
நிலை கொள்ளாத
இயக்கமும்
நிறைவடையாமையும்
முழுமைக்குறைவும்
தான் மரணம்!

     <>

இருப்பையும்
இன்மையையும்
அறிவது உணர்வே!
உணர்வில்லையேல்
இருப்பும் இல்லை
இன்மையும் இல்லை
இருப்பிற்கும்
இன்மைக்கும்
இடையில் சிக்கிய
உணர்வும்
இருப்பு
இன்மை
இரண்டையும் கடந்த
உணர்வும்
ஒன்றல்ல!

      <>

இன்மையை முழுமையாக உணர்வதே மரணம்
இன்மையை முழுமையாக உணராமல்
இருப்பு முழுமை பெறுவதில்லை!

      <>

முழு-உணர்வு என்பது
எதைப்பற்றியுமான
உணர்வுமல்ல!
அது முழுமையான
தன்னுணர்வே!

      <>

சே! யாரது?
இன்மையிலிருந்து எழுப்பி
இருப்பிற்குள்
என்னைத் தள்ளியது!
 
      <>

முழு-உணர்வு,  காலாதீதம்,  நித்தியம்
என்பவை எங்கோ தொலைவில்
பிரபஞ்சத்திற்கு அப்பால் இல்லை!
அதைத் தேடி எங்கும் அலைய வேண்டாம்!
எதுவும் செய்ய வேண்டாம்!
அது இங்கே இப்போதில் உள்ளது!
 
      <>

முழு-உணர்வு -  அதற்கு மாற்று ஏதுமில்லை!
எப்படியேனும் ஒவ்வொருவரும் அதை
அடைந்திடுவது அவசியம்!
"எப்படி?"  அடைவது என்று கேட்காதீர்
அப்படிக் கேட்கும் போது உங்கள் உணர்வு
பிளவு பட்டு விடுகிறது!

      <>

புறமும்
அகமும்
அற்றுப் போகும்
முழு-கவனம்
அதுவே
முழு-உணர்வு.

      <>

மனிதா! காலமற்ற நித்தியத்தை
கைப்பற்ற எவ்வளவு காலம்
வேண்டும் உனக்கு?

      <>

இதோ, மரணத்தை வெல்ல சுலபமானதொரு
வழி : அன்பு

      <>

தன்னை முழுமையாக இழப்பவனே
தன்னை முழுமையாக பெறுபவன்!

      <>

இருப்பில் இன்மையையும்
இன்மையில் இருப்பையும்
காண்பது முழுமை!

      <>

மரணத்திற்கப்பால் என்ன உள்ளது?
என்பதை  நீங்கள்
கடைசியாக இறந்த பிறகு
தெரிந்து கொள்ள முடியாது
இருக்கும் போதே இறந்து
தெரிந்து கொள்ள வேண்டும்!

      <>

நித்தியம் என்பது உணர்வு-மயமான மெய்ம்மை!
அதுவே    முழு-உணர்வு.
அது எவ்வொரு உலகின் கைதியுமல்ல!
ஆகவே, அதற்கும் சொர்க்கம், மறுவுலகம்
என்பதற்கும் எவ்விதத் தொடர்பும் இல்லை!
அதை, இங்கே, இப்போது, அடையமுடியவில்லை
எனில், அதை வேறு எங்கும்,எப்போதும்
நீங்கள் அடையவியலாது!

     <>

ஒரு துளி நித்தியத்துவத்திற்கு
இந்த ஒட்டு மொத்த பிரபஞ்சமும்
ஈடாகாது!

     <>

அன்பு : அதை அறிய வேண்டுமெனில்
ஒரு முறையேனும் நீங்கள் இறக்க வேண்டும்!
ஏனெனில், அது காலத்தின் உலகில் இல்லை
எளிதாக அதை நீங்கள் எடுத்துக் கொள்ள!

     <>

காலமற்ற   இப்போதில்   வாழ்வதென்பது
மரணத்திற்கு இறப்பதும்
மரணத்தைக் கடந்து வாழ்வதும் ஆகும்!

     <>

மரணத்தை  தவிர்ப்பதற்கான ஒரே உபாயம் :
அதனுடன் வாழ்வதே!

     <>

இறுதியானது என்பது கடைசியில் வருவதல்ல!
முழுமையானது மட்டுமே இறுதியானது!
எது தொடர்கிறதோ அது முழுமையற்றது!
எது முழுமையானதோ அது தொடர்ச்சியற்றது!
அதுவே இறுதியானது, ஆகவே காலமற்றது!
ஆகவே அது எப்போதுமுள்ளது, இப்போதுமுள்ளது!
எது காலமற்றதோ அது நித்தியமானது!
எது காலத்தில் தொடர்கிறதோ அது தற்காலிகமானது!
ஏனெனில் 'காலம்' தான் மரணம்!!

      <>

பொருந்தாததை
மட்டுப்பாடானதை
வளரத் தவறியதை
முயற்சியற்றதை
மேலோட்டமானதை
தேக்கமுற்றதை
உணர்வற்றதை
தன்னில் தானே
முழுமையற்றதை
மரணம் அழிக்கின்றது!

     <>

நன்றாகப் பார்!
நீ
உயிருமல்ல, உடலுமல்ல!
உணர்வு தான் என்பதை
உணர்ந்து கொள்!
உணர்வில்லாத உயிரும் உடலும்
வெறும் விலங்கு தான்!
நீ உணர்வு தான் என்பதை
உணராத வரை நீயும்
ஒரு விலங்கு தான்!
நீ உணர்வு தான் என்பதை
உணர்ந்த பிறகு இறப்பில் உதிரும்
உமது உயிரும் உடலும்
உனை விடுவிக்கும் விலங்கு தான்!

       <>

இன்னும் நன்றாகப் பார்!
நீ உயிருமல்ல உடலுமல்ல!
உணர்வுமல்ல!
ஆம், உணர்வாகிய உனக்குள்
ஒரு உள்ளுணர்வை உன்னால்
உணர முடிந்தால் அதுவே
இறுதியான முழு-உணர்வு!
அதன் முன் நீ வெறும்
அரை-உணர்வே!
ஆகவே உணர்வை
உணர்வு கொண்டு
முழு-உணர்வில் கலந்திடு!    
உனக்கில்லை மரணம்!

     <>

வேற்றுலகம், மறுவுலகம், விண்ணுலகம்
பொன்னுலகம், புத்துலகம், படைப்புலகம்
சொர்க்கம், நரகம் என்றெதுவும் இல்லை!
அவ்வாறிருப்பின் அவற்றையெல்லாம்
மறுப்பது தான் உயரிய ஞானம்!
ஏனெனில், எல்லா உலகங்களும்
இவ்வுலகம் போலவே உனது உணர்வைச்
சார்ந்திருப்பவையே!
உணர்பவன் இல்லையேல் உலகம் இல்லை!
உணர்பவன்  சேர வேண்டிய உலகம்
முழு-உணர்வே!

     <>

இந்த கணத்தில்  முழுமையாக இருங்கள்!
இருப்பை முழுமையாக உணருங்கள்
அதில், காலம் அசைவற்று நின்று விடும்
அற்புதத்தை அனுபவியுங்கள்!
அதற்குப்பிறகு நூறு வருடங்கள்
வாழ்ந்து காண்பதற்கு ஒன்றுமில்லை
என்பதைப் புரிந்து கொள்வீர்!

     <>

இந்த உலகம்,அதில் உமது உயிர்,உடல், உணர்வு
இருப்பு யாவும் சிறைகளே!
அதில் நீங்கள் மரண-தண்டனைக்காகக்
காத்திருக்கும் ஆயுட்கைதிகள்!
விழித்துக் கொண்டால், தப்பினீர்!
எப்படியெனில்,  "விழிப்பு" என்பது
வேறு உலகைச் சேர்ந்தது!

     <>

ஆட்ட நேரமும், ஆட்டமும் ஒன்றல்ல!
ஆம், வாழ்-காலமும், வாழ்க்கையும் ஒன்றல்ல!
எவ்வாறு ஆடுகிறோம்  ( வாழ்கிறோம்)
என்பதே முக்கியம் !
ஆட்ட நேரம் முடியப்போவதைப் பற்றி
கவலைப்படாமல் ஆட்டத்தில் கவனம் செலுத்தி
ஆடுங்கள்- ஆட்டத்தை முழுமையாக ஆடும் போது
அடையும் உச்சமே இலக்கு!
அது, ஆட்டத்தின் எந்தக் கட்டத்திலும் நிகழலாம்!
ஆட்டத்தை முறையாக, முழுமையாக ஆடி
உச்சம் அடைந்த பிறகு புரிந்து கொள்வீர்!
ஆட்டம், ஆட்ட நேரம், ஆடு களம், இன்னும்
ஆடுபவரும் துச்சமே என்பதை!

     <>

மரணம் சார்பானது
நீங்கள் உணர்வுடனும்
சற்று தயக்கத்துடனும்
அணுகினால் அது உங்களை
மாற்றமுறச் செய்திடும்!
நீங்கள் உணர்வின்றி
உதாசீனமாய் இருந்தால்
அது உங்களை உயிரோடு
விழுங்கி விடும்!

     <>

மரணத்தை  எண்ணி அஞ்சுகிறீர்
என்பதை மறுக்கத் தேவையில்லை!
ஆம், அறியப்படாத ஒரு ஆற்றலின்
தாக்கம் இனம் புரியாத அச்சத்தை
ஏற்படுத்தவே செய்யும்!
அச்சத்தினூடே அமைதியாக
எண்ணமற்று இருங்கள்!
கொடிய கரு-நாகம் ஒன்று
உங்கள் மார்பின்  மீது ஊர்ந்து
கீழிறங்கிச் செல்லும் வரை
சலனமற்று இருங்கள்
தப்பிடலாம்!

    <>

முதன் முறையாக இறப்பது
சற்று கடினமே!
ஆனால், இரண்டாவது, மூன்றாவது
. . . . . . . .. .
என அடுத்தடுத்த முறை  இறப்பது
சுலபம்!

    <>

தயவு செய்து
ஒரே ஒரு முறை
இறந்து
பாருங்கள்!

     <>

மா.கணேசன்/ 24.04.2016

தன்னை அறிதல்

          அனைத்து அடையாளங்களும் மனிதனைக்
          கட்டிப்போடுபவையே, மட்டுப்படுத்துபவையே
          கட்டுப்படுத்துபவையே!

ஒருவர்   இன்னாருடைய மகன், அல்லது மகள்;  சொந்த ஊர் இது;
இன்ன  குலம்,  கோத்திரம்,   மதம்,  தாய்மொழி;  இன்ன தொழில்
செய்கிறார் . . .   போன்ற   இன்ன பிற யாவும்   ஒருவரைப் பற்றிய
மேலோட்டமான    விபரங்களே தவிர    அவை      ஒரு மனிதனின்
கருவான,      அசலான மையத்தைத் தொடுவதில்லை,  விவரிப்ப
துமில்லை!      இவையெல்லாம்,     சமூகத்தில்     ஒரு    மனிதனை
இன்னொரு   மனிதனிடமிருந்து நடைமுறை காரியங்களுக்காக
பிரித்தறிவதற்கு   உதவுகிற  மேற்புற அடையாளங்கள் மட்டுமே!
இவற்றில்   ஒரு மனிதன்  தன்னையும்,  தனது வாழ்க்கையையும்
முதலீடு செய்வதும்,    இவற்றின்   மீது    நிறுவ  முயல்வதும்   சுய-
அழிவிற்கான அடிப்படைகளேயாகும்!

ஒரு   மனிதன்   குறிப்பிட்ட   ஒரு துறையில் நிபுணனாக, வல்லுன
னாக, திறமை வாய்ந்தவனாக இருக்கலாம். ஆனால், திறமைகள்
யாவும்   மேற்புறத்  தேவைகளுக்குச் சேவை செய்திடுகிற கருவி
களைப்போன்றவையே! அவை ஒருபோதும் அசலான மனிதனை
வெளிக்கொணர உதவிடாது!

அதேவேளையில்,   ஒவ்வொரு மனிதனுக்குள்ளும்  ஒரு அசலான
மனிதன்  உள்ளான்;   ஒரு  'ஆன்மா '  உள்ளது   என்பவை   யாவும்
அழகிய   கட்டுக்கதைகளே!     அக்கதை களினால்,    ஒருவருக்கு
யாதொரு  பயனும்  விளையாது!    உங்கள் வீட்டுத்  தோட்டத்தில்
அரிய    பொக்கிஷங்கள்   அடங்கிய புதையல் உள்ளது;   ஆனால்,
அது  பற்றி  உங்களுக்கு   எதுவுமே தெரியாது என்றால்  அதனால்
உங்களுக்கு      எவ்வளவு    பயன்    விளையுமோ,     அதே    அளவு
பயனைத்தான்    இந்த  அழகிய  கட்டுக்கதைகளும்  உங்களுக்கு
அளித்திடும்!

சாதாரணமாக,     போகிற   போக்கில்,       சிலர்       சொல்வதுண்டு:
"ஒரு   சமுதாயம்   பலதரப்பட்ட,   பலவகைப்பட்ட வித்தியாசமான
நபர்களைக்    கொண்டே   அமைகிறது!"    'பலதரப்பட்ட',     மற்றும்
'வித்தியாசமான'     நபர்கள்-- அதாவது,   ஒழுக்கக்கேடானவர்கள்,
அற்பர்கள்,   ஒட்டுண்ணிகள்,  மூடர்கள்,  பொய்யர்கள், திருடர்கள்,
பாவணைக் காரர்கள்,      எத்தர்கள்,    போலிகள்,    பலவகைப்பட்ட
தொழில்களைச்    செய்பவர்கள்,    பெரும் புள்ளிகள்,   சாதாரணர்,
சாமானியர் . . . .   ஆகியோர்!?     ஆக,    எவ்வகையிலும்,  எவ்வொரு
சமுதாயமும்   (அசலான) மனிதர்களைக் கொண்டுஅமைவதாகத்
தெரிவதில்லை!  அப்படியொரு   வரலாறு  ஏதும் இருந்தால்  தானே
அதை உதாரணமாகக் கொண்டு பேச  இயலும்?

சிலர்,    அல்லது  பலர்,    ஒரு  குறிப்பிட்ட   துறையில்,   திறமைசாலி
களாக   விளங்குவதைக்கொண்டு     'அகந்தை'யுடன்,      'ஆணவத்'
துடன்  நடந்து  கொள்வதுண்டு!  அவர்கள்  ஆணவம் கொள்வதற்கு
'திறமை'   என்கிற  அடிப்படையாவது   உள்ளது!  ஆனால், எவ்விதத்
திறமையும்  இல்லாமல் ,  யாதொரு  சாதனையும் செய்யாமலேயே
நம்மில்   பலர்  செறுக்கும்,   இறுமாப்பும்,    தற்பெருமையும்  கொள்
வதை  என்னவென்று சொல்வது?  இவர்களை எந்தவகைப்பாட்டில்
சேர்ப்பது?

பரவலாக   'மனிதர்கள்'   பிறருடைய  சொற்களை அண்டியே  வாழ்
கிறார்கள்!   பிறருடைய கருத்துக்கள், கொள்கை கோட்பாடுகளின்
நிழல்களிலேயே   வாழ்கிறார்கள்!   பிறருடைய    அனுபவங்களைச்
சிலாகித்துக் குளிர் காய்ந்து கொண்டிருக்கிறார்கள்!

ஏதோவொரு       வகையில்,     "மொழி"   யானது,         எல்லோரையும்
சமப்படுத்திவிடுகிறது! நம்முடைய  மொழித்திறன் அலாதியானது!
நம்முடைய   பேச்சுகள்  நம்முடைய  "உள்-நோக்கங்களை"  சாதுர்ய
மாக  மறைத்து  விடுவதாயுள்ளது!     இதனால்,     "ஓநாய்"களையும்,
"செம்மறியாடு" களையும் பிரித்தறிய இயலாமல் போய் விடுகிறது!
இல்லாவிட்டால், செம்மறியாடுகள் நனைவது குறித்த ஓநாய்களின்
வஞ்சகப் பேச்சை    "அக்கறை"     என்பதாக      எடுத்துக் கொள்ளும்
"அரசியல்-அறியாமை"   செம்மறியாடுகளுக்கு   எளிதில்    சாத்திய
மாகுமா?

தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட    சொற்களை       அழகிய     வாக்கியங்களில்
அமைத்து பரிமாறப்படும் இனிய மொழியானது, கள்ளதீர்க்கதரிசி
களையும்,     போலி-ஞானிகளையும்     காட்டிக்  கொடுப்பதில்லை!
மேலும்,    எவ்வொரு   மொழியின் அகராதியும் எப்போதும் திறந்தே
கிடப்பதால்,        படித்தவர்களும்,      படிக்காத       சாதாரணர்களும்,
சாமானியர்களும்,      எல்லோரும்      பல்வேறு   சொற்களைப் பயன்
படுத்துவது           சர்வ- சாதாரண     விஷயமாக   உள்ளது!     மேலும்,
பேச்சுரிமை, கருத்துச்சுதந்திரம் ஆகிவற்றைக்காக்க  சட்டங்களும்
உள்ளதால்;   காற்று மண்டலம்   முழுவதும் 'வெட்டி'-விவாதங்களில்
உதிர்க்கப்படும்  அர்த்தமற்ற   வெற்றுச் சொற்களால் நிரப்பப்பட்டு
சிந்தித் தறியாத           மனித-மனங்களைப்      போலவே     பெரிதும்
மாசடைந்து   விட்டது   எனலாம்!    வருங்காலங்களில்,    'மன-மாசுக்'
களைக்    குறைக்கும்  விதமாக,   அர்த்தம்   அறியாமல் சொற்களை,
அல்லது     மொழியைப்   பயன்-படுத்தக்கூடாது      என    "சொற்கள்-
தடைச்சட்டம்"     அல்லது     "மொழி-தடைச்சட்டம்"    கொண்டு வரப்
படலாம்!

இச்சிறு மொழி ஆராய்ச்சியின் முடிவு என்னவென்றால், மனிதர்கள்
எவ்வொரு    மொழியையும்,    அதன்     அனைத்துச்  சொற்களையும்
பயன்படுத்தலாம்.    ஆனால்,  அனுபவமும்,  அர்த்தமும், மொழியின்  
வழியாகப்    பெறப்படுவதில்லை.    நாம்  செய்திகளையும்,   கருத்து
களையும்  பரிமாறிக்  கொள்ளலாமே  தவிர அர்த்தத்தையும், அனுப
வத்தையும் பரிமாறிக்கொள்ள இயலாது!

ஒரு  பொருளை,  அல்லது   ஒரு  விஷயத்தை   புறத்தேயிருந்தவாறே
புரிந்து  கொள்வதற்கும்   உள்ளேயிருந்து    புரிந்து    கொள்வதற்கும்
மாபெரும்  வித்தியாசம்  உள்ளது!  ஒரு அழகிய மாளிகையை அதன்
உள்ளேசெல்லாமல், வெளியேயிருந்துமட்டுமே பார்த்துவிட்டு அதை
முழுமையாகக்    கண்டு  விட்டதாகக்   கொள்ளமுடியுமா? " தன்னை
அறிதல் "   என்பதும் அப்படித்தான்!

ஒரு மனிதன், "தான்" என்று தன்னை அறிவது தனது உடலைத்தான்!
ஆகவேதான்,  அதை "உடல்-மைய அடையாளம்" என்று இங்கு குறிப்
பிடுகிறோம். இதன் அர்த்தம் மனிதர்கள் தங்கள் உடலை அவ்வளவு
முழுமையாக     அறிந்துள்ளார்கள்,    புரிந்துள்ளார்கள்    என்பதல்ல!
மாறாக,   மனிதர்கள்  தங்கள்  உடலைப்பற்றி அறிந்துள்ளதும் மிகக்
குறைவே, மேலோட்டமானதே! இவ்விடத்தில், மருத்துவ விஞ்ஞானம்
வழியாக நாம் அறிந்துள்ள 'உடல்-கூற்றியல்' மற்றும் உடல் எவ்வாறு
இயங்குகிறது  என்பதைப் பற்றிய  விலாவாரியான அறிவைக் குறிப்
பிடவில்லை!   இந்த   அறிவு  'உயிர்-வாழ்தலு'க்கு  உதவுமே யொழிய
அசலான வாழ்தலுக்கு உதவிடாது!

உடலைப்பற்றி   நாம்  அறிந்து கொள்ளவேண்டியது, "உடல் என்றால்
என்ன?  உடலுக்கும் நமக்கும் உள்ள தொடர்பு, உறவு என்ன?"  "உடல்
ஏன்,   எந்த  நோக்கத்திற்காக உயிர்-வாழத் துடிக்கிறது?"   என்பவை
குறித்தே ஆகும். ஆனால்,பொதுவாக,சாதாரணமாக   இக்கேள்விகள்
எதுவும் மனிதர்களுக்குத் தோன்றாது! ஒருவகையில், இக்கேள்விகள்
ஆபத்தானவை -  எவ்வாறென்றால்,   இக்கேள்விகள்    உடலிலிருந்து
மனிதனைப் பிரித்துவிடும்!   இன்னொரு  வகையில், இக்கேள்விகள்
ஒருபோதும் மனிதர்களின் மனதில் எழாது  - ஏனென்றால், உடலுடன்
மனிதன் கொண்டிருக்கும் பிணைப்பு அத்தகையது;   கேள்வியின்றி
ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட ஒரு அதீதப் பிணைப்பு!

மேலும்,  பொதுவாக "மனம்" பற்றிய மனிதர்களது புரிதலும் அலாதி
யானதே!    அதாவது,     "மனம்"   தான்  "தாம்"   என்பதும்,   "மனிதன்"
என்பதும்   மனிதர்களுக்குத் தெரியாது!  அதாவது,  மனித உடலுக்கு,  
இரண்டு  கைகளும் ,    இரண்டு   கால்களும்       உள்ளது      போலவே,    
'உடலாகிய' தமக்கு ஒரு 'மனமும்' உள்ளது என்பதாகவே மனிதர்கள்
எடுத்துக்கொண்டுள்ளார்கள்!  இதன் தொடர்ச்சியாக, 'மனம்'  இருப்
பதே  உடலுக்குச் சேவை  செய்வதற்காகத்தான்;  உடலின் நலனைப்
பேணிக்காப்பதற்குத்தான் என்பது தவிர்க்கவியலாத விதியாகிறது!

ஒரு மனிதன் "நான்" என்று குறிப்பிடுவது, தனது உடலை பிரதி நிதித்
துவம் செய்திடும் ஒரு பிரதிநிதியாக,   ஒரு முகவராகத் தானே தவிர
உண்மையில் தான் ஒரு "மன-ஜீவி" என்கிற மையத்திலிருந்து அல்ல!
மேலும்,   "நான்"  என்று  சொல்வது மனிதனின் உடலல்ல; ஏனெனில்,
மனிதனைத்தவிர வேறு எந்த (விலங்கு)ஜீவியும் "நான்" என்று சொல்
வதில்லை!     அடுத்து,    மனித-உடலில்     மனம்      தோன்றியதற்குக்
காரணம்,  உடலைப்   பிரதிநிதித்துவம் செய்வதற்காகவோ  அல்லது
உடலுக்கு    ஊழியம்    செய்வதற்காகவோ   அல்ல!         விலங்கு-ஜீவி
களுக்கும் , மனிதஜீவிக்கும் உள்ள 'ஒரே' வித்தியாசம்,   ஒரு  விலங்கு
ஜீவி தன்னைத்தானே (தனது உடலை) பிரதிநிதித்துவம் செய்யாமல்
(அப்படிச் செய்வதற்கு யாதொரு வழிவகையும் இல்லாததால்)    அது
நேரடியாக முண்டுகிறது, முனைந்து நிற்கிறது;  ஆனால், மனித-ஜீவி
களோ  தங்களது  முண்டுதலுக்கு  முன்புறமாக "நான்" என்கிற    ஒரு
"ஒட்டுச் சீட்டை"    ஒட்டியுள்ளோம்  என்பது  மட்டும்  தான்!   அதாவது,
தனது  உடலுக்கு முன்புறமாக, "நான்" என்று எழுதப்பட்ட ஒரு ஒட்டுச்
சீட்டாக "மனமாகிய மனித-ஜீவி" தொங்கிக்கொண்டிருக்கிறான்!

மனிதன்  உண்மையிலேயே  'மனித'   வாழ்க்கையை  வாழ வேண்டு
மெனில், அவன் இரண்டுபிரதானச்சிக்கலிலிருந்து தன்னைத்தானே
விடுவித்துக்கொண்டாக வேண்டும்! முதல்பிரதானச்சிக்கல் என்பது
'அடையாளச் சிக்கல்' ஆகும். இரண்டாவது பிரதானச்சிக்கல் என்பது
'பிரதி நிதித்துவச்சிக்கல்' ஆகும்.  உண்மையில்,  இவ்விரண்டும் ஒரே
சிக்கலின் இரு முகங்களே எனலாம்!   மனம்   பக்குவப்படாத   அதன்
தொடக்ககாலத்தில், "ஏன்?" என்ற கேள்வி யின்றி அது உடலை 'தான்"
என்று வரித்துக்கொண்டுவிட்டது! இவ்வாறு,தொடக்கத்தில் ஏற்பட்டு
விட்ட  'உடல்-மைய அடையாளம்'   இறுதி வரை  தொடர்வது  என்பது
ஒரு ஆச்சரியமான 'புதிர்' தான் எனலாம்!

"முதல் கோணல் முற்றும் கோணல்"   என்பதற்கு    இணங்க மனிதன்
தன்  வழியை,    வாழ்க்கையை     தொடக்கத்திலேயே     தவற விட்டு
விட்டான்! மனதின் "தலைமை"யை உடல் பறித்துக்கொண்டுவிட்டது.
உடலின்     நச்சரிப்பான   தேவைகளையும்,      கோரிக்கைகளையும்,
சௌகரியங்களையும் நிறைவு செய்வது தான் மனதின், மனிதனின்
தலையாய     கடமையாகவும்,   வாழ்க்கையாகவும்    மாற்றிவிட்டது!
'உடலை'  தன் மைய - அடையாளமாகக் கொண்டுவிட்ட பிறகு மனம்
அல்லது  மனிதன்   தன்   'அசலான அடையாளத்தை'  அறிவதற்கான
யாதொரு  அடிப்படையும்,  தேவையும்    இல்லாமல் போய்விடுகிறது!

உண்மையில்,   "தன்னையறிதல்"  என்பது    ஒருவகையில், இயற்கை
மீறியது  எனலாம்!  அதன்  அவசியத்தையும், முக்கியத்துவத்தையும்
எந்தச்   சமூகமும்   சொல்லித் தருவதில்லை;   அது   எவ்வொரு சமூக,
கலாச்சார,   பண்பாட்டு  விழுமியங்களின் பட்டியலிலும்   இடம்பெறு
வதில்லை! எந்த 'உயர்' கல்வி, பொறியியல், தொழில்நுட்ப நிறுவனத்
திலும்     அது    கற்பிக்கப் படுவதில்லை!         ஏனெனில்,     அவற்றின்
"வாழ்க்கை பார்வை" யும்,      'உடல்-மைய அடையாளத்தில்'     ஊறிய
வையே!  மேலும்,    ஒரு   தனிமனிதனை விட   எவ்வொரு     சமூகமும்
அதன்   நிறுவனங்களும்  மேலானவையோ,  மெய்ம்மைக்கு நெருக்க
மானவையோ அல்ல!

ஒருவகையில்,     உடல்-மைய அடையாளம்    என்பது     இயல்பானது;
ஆனால்,   அதையடுத்த பிற அடையாளங்கள் யாவும் சமூகத்தினால்
வழங்கப்படுபவையும்,  சுமத்தப்படுபவையும்; மேலும், சமூகத்துடன்
தகவமைதலின்  வழியே  மனிதர்கள் தேர்ந்தெடுத்துக்கொண்டவை
யுமே ஆகும்!  ஆனால், மனிதன் தன் உண்மையான அடையாளத்தை
உணர்ந்தறியாத வரை,    அனைத்து   அடையாளங்களும் மனிதனை
கட்டிப்போடுபவையே, முடமாக்குபவையே, கட்டுப்படுத்துபவையே!

இப்போது நாம்,  பிரதி நிதித்துவச் சிக்கலுக்கு   வருவோம்.  உண்மை
யில்,     மனம்   'எதை'   அல்லது   'யாரை'    பிரதி நிதித்துவம் செய்திட
வேண்டும்?    மனம்  முறையாக   'எதையாவது'       பிரதி  நிதித்துவம்
செய்திடவேண்டுமென்றால், அது தன்னைக்கடந்த உயரிய, மேலான
அல்லது       இறுதியான  "மெய்ம்மையைத்"  தான்   பிரதி நிதித்துவம்
செய்திட வேண்டும்.   ஏனெனில்,    அது தான்    பரிணாம     ரீதியாகச்
சரியானது!   ஆனால்,  அதற்குமுன்,    மனமானது  முதலில் தன்னைத்
தான் பிரதி நிதித்துவம் செய்திட வேண்டும்.   அப்போது தான்,  மனம்
என்பது    தன்னளவில்  ஒரு   சுயமாக,  ஒரு  மெய்ம்மையாக   எழவும்,
தன்னை  நிறுவிக் கொள்ளவும் முடியும்!  இதன் அர்த்தம், மனமானது
முதலில் தன்னை நோக்கி விழித்தாக வேண்டும்!  அதாவது, மனிதன்
தனது     'உடல்-மைய அடையாளத்தை'    விலக்கி   தான் வேறு, உடல்
வேறு என்ற புரிதலை அடைவதும்,  மனம் விழிப்பதும் ஒரு சேர நிகழ்
வதாகும்! இது நாள் வரை, உடலுடன் அடையாளப்படுத்திக்கொண்டு
உடலை பிரதி நிதித்துவம் செய்து வந்த மனமானது தன்னை நோக்கி
விழித்ததும், முதன் முறையாக, மனிதன் மனிதனாக, ஒரு "மன-ஜீவி"
யாக ஆகிறான்!   அதாவது,   இதுவரை,   தனது  'உடலை' மையமாகக்
கொண்டிருந்த மனிதன்,    முதன் முறையாக, தனது  'மனதை' மைய
மாகக் கொள்கிறான்!

அதன் பிறகு,  மனமானது  தனது  அசலான பணியை மேற்கொள்ளத்
தொடங்கிவிடும்!   ஆம்,   "மெய்ம்மை-நாட்டம்"  தான் மனதின் தலை
யாய,  அசலான பணியாகும்!  ஆம்,  அறிதல் , தெளிதல், புரிதல்  ஆகி
யவைதான்   மனதின்    பிரதான    நோக்கமாகும்!        ஒரு வகையில்,
'மெய்ம்மை"யை   அறிவது   தான்   மனமாகிய    மனிதனின் இலக்கு
என்ற போதிலும்,   'மெய்ம்மையை  அறியும்  "தான்" யார்?'  என்பதை
அறியாமல்,   மெய்ம்மையை  அறிய முடியாது!    ஏனெனில்,    மெய்ம்
மைக்கும்,  மனிதனுக்கும்  நெருங்கிய  தொடர்பு  உள்ளது!  இவ்விடத்
தில்தான்   "நான் யார்?"   எனும்   கேள்வி   அதி முக்கியத்துவம்  பெறு
கிறது! மனிதன் முதலில் தன்னை அறியாமல் உலகையும்அதிலுள்ள
பொருட்களையும்,   விஷயங்களையும், நிகழ்வுகளையும் அறிவதால்
என்ன பயன்!   அறிதலுக்கான அடிப்படை  இல்லாமல் அந்த அறிதலி
னால் மேலோட்டமான பயன்கள் கிட்டலாம்;   ஆனால்,     ஒரு போதும்
"அர்த்தம்" கிட்டாது! அர்த்தமில்லாத  'வாழ்க்கை'  மனித-தரத்திற்குக்
கீழானது.   விலங்கு-ஜீவிகள்   உணவைத் தவிர   வேறு  எந்த அர்த்தத்
தையும் தேடுவது இல்லை!     அவைகளுக்கு    உயிர்- வாழ்தல்    தான்
ஒரே அர்த்தம்.   ஆனால்,  மனித ஜீவிக்கோ,  "அர்த்தம்"   தான்     உயிர்,
வாழ்க்கை, யாவும்!

       யாதொரு அடையாளத்திலிருந்தும் தன்னைக்
       காணாதிருக்கும் நிலையிலேயே "தன்னையறிதல்"
       தொடங்குகிறது; ஒருவனிலிருந்து அசலான மனிதன்    
       எழத் தொடங்குகிறான்!

மா.கணேசன்/ 21.04.2016

எங்கே எல்லோரும்?

      அக்கம்பக்கம் உள்ள வீடுகளில் எவரும்
      குடியிருக்க வில்லை என்பதால்
      நாம் நம் வீட்டில் வசிக்காமல்
      வாழாமல் இருக்கிறோமா?
      அதே போலத்தான் பரந்து விரிகின்ற
      இப்பிரபஞ்சத்தில்,
      நம் வீடாகிய பூமிக்கிரத்தில்
      நம்மைத் தவிர வேறு கிரகங்களில்
      வேறுஎந்த ஜீவியும் இல்லை!

                                                                            ஒருமுறை,   இயற்பியல் விஞ்ஞானி  
என்றிக்கோ பெர்மி(Enrico Fermi1901-1953)தனது சக விஞ்ஞானிகள்    
(EdwardTeller,Herbert York,Emil Konopinski), ஆகியோருடன்
'பறக்கும் தட்டுக்கள் பற்றிவெளியான செய்தியைப்பற்றிப்பேசிக்கொண்                                      
டிருக்கும் போது,  விஞ்ஞானி  .'.பெர்மி  திடீரென்று,    "எங்கே  எல்லோரும்?"
எனக்கேட்டார்.   உடனிருந்தவர்கள்    அவர்       வேற்றுக்கிரக வாசிகளைப்
பற்றித்தான்   கேட்கிறார்     என்பதைப்   புரிந்து கொண்டனர்.         .'.பெர்மி
உடனே  வேகமாக சிலகணக்குகளைப் போட்டு, "அவர்கள் (வேற்றுக்கிரக
வாசிகள்)      வெகு   காலத்திற்கு   முன்பே      இங்கு  விஜயம்   செய்திருக்க
வேண்டும்; அதுவும்பல முறை!"  என்பதாகச் சொல்லி முடித்தார்.   ஆனால்,
இது நாள்   வரையிலும்,   எந்த   வேற்றுக்கிரகவாசியும்    பூமிக்கு   விஜயம்
செய்ததாக        எந்தவித    தடயமும்    இல்லை!        வேற்றுக்கிரகவாசிகள்
இருகின்றனரா, இருந்தால் ,   "எங்கே  எல்லோரும்?"   விஞ்ஞானி     .'.பெர்மி
யின்   இந்தக் கேள்வியை    மையமாகக்கொண்டு    விஞ்ஞான வட்டத்தில்
வழங்கி வருவது தான் "   .'.பெர்மியின் புதிர்"  எனப்படுவதாகும்.

நாம் பூமிக்கிரகத்தில் வசிக்கிறோம்.   பூமிக்கிரகம் நம் சூரியனைச் சுற்றி
வருகிற  ஒன்பது  கிரகங்களில் ஒன்று.     நம்  சூரியன்     உண்மையில் ஒரு
நட்சத்திரமே.    இரவில் நாம் காணும் எண்ணற்ற நட்சத்திரங்களில் ஒன்று
தான்  நமது  சூரியன்.   நம்    சூரியனையும்   அதைப் போல்       நூறு கோடி
களுக்கும் மேலான சூரியன்களை  (அதாவது நட்சத்திரங்களை) உள்ளடக்
கிய  ஒரு மாபெரும்  நட்சத்திர மண்டலத்திற்கு   நாம் வைத்த பெயர் தான்
"பால்-வீதி மண்டலம்" (The Millky-Way Galaxy) என்பதாகும்.    நமது
"பால்-வீதி மண்டலம்"   போல,    நம்   பிரபஞ்சத்தில்   நூறு கோடிகளுக்கும்
அதிகமான    நட்சத்திர மண்டலங்கள்   உள்ளதாக    விஞ்ஞானிகள் கணக்
கிட்டுள்ளனர். அதாவது, பிரபஞ்சத்தில்

       100 கோடிகளுக்கும் மேலாக உள்ள  நட்சத்திர மண்டலங்களில்
       1 (ஒன்றே ஒன்று) தான் நம் "பால்-வீதி மண்டலம்"  அதிலுள்ள
       100  கோடிகளுக்கும் மேலாக உள்ள  நட்சத்திரங்களில்
       1 (ஒன்றே ஒன்று) தான் நம் சூரியன், நம்    சூரியனைச்சுற்றும்
       9 கிரகங்களில்
       1 (ஒன்றே ஒன்று) தான், நம்  பூமிக்கிரகம்.

இப்போது நாம் ஒரு சிறு கணக்குப் போடுவோம். அதாவது  நம் சூரியனைச்
சுற்றி  கிரகங்கள் இருப்பது போல,    நம் பால்-வீதி மண்டலத்தில் உள்ள 100
கோடிகளுக்கும்   மேலான     நட்சத்திரங்களில்,         பலவற்றைச் சுற்றிலும்
கிரகங்கள் இருக்கலாம்,  அவற்றில்   நம்மைப்போன்ற ஜீவிகளோ,  அல்லது
அறிவில் நம்மை விஞ்சிய ஜீவிகளோ இருக்கலாம்! ஆனால், இது வரையில்,
வேற்று கிரகவாசிகள்,   நம் கிரகத்திற்கு விஜயம் செய்ததற்கான ,  அல்லது
நம்முடன்   எவ்வகையிலேனும்     தொடர்பு   கொண்டதற்கான     யாதொரு
தடயமும் இல்லை!   இதிலிருந்து,   வேற்று கிரகவாசிகள் எவரும்  "இல்லை!"
என்ற முடிவிற்கு நாம் வந்திடமுடியுமா?   முடியும்;    ஆனால்,   அவசரப்பட்டு
நாம் எந்த முடிவிற்கும் வர வேண்டிய அவசர அவசியம் என்ன உள்ளது?

மனிதர்களைப் பொறுத்தவரையில்,  அக்கம் பக்கத்து வீட்டிலுள்ள தன் சக
மனிதர்களைப் பற்றியே  அவர்கள் சிறிதும்  கவலைப்படுவதில்லை  எனும்
நிலையில்,  வேற்று கிரகவாசிகள் பற்றிய சிந்தனை ஏற்படுவது அரிதிலும்
அரிதே!  அந்தப்பிரச்சினை,  இன்னும்   பல்வேறு பிரச்சினைகளைப் பற்றிச்
சிந்திப்பதற்குத்தான்   விஞ்ஞானிகள்  இருக்கின்றனரே   என்பதாக பெரும்
திரளானோர் தங்களுடைய அன்றாடப்பிழைப்பில் மூழ்கிக்கிடக்கின்றனர்!

ஆனால்,விஞ்ஞானிகள் பலருக்கு  வேற்றுகிரகவாசிகள்பற்றிய பிரச்சினை
முக்கியமாகப் படுகிறது. அதிலும் , கார்ல் சாகன்(Carl Sagan,1934-96)
அவர்களுக்கு  அதி  முக்கியத்துவம்  வாய்ந்ததாக  இருந்துள்ளது.   ஆனால்,
வாழ்க்கையை    முழுமையாகப் புரிந்து கொள்ள    விரும்புபவருக்கு     இப்
பிரச்சினை ஒரு சவால் போன்றதாகும். இச்சவாலைச் சந்திப்பதன் வழியே
ஒருவர் நோபல் பரிசை எதிர்பார்ப்பதில்லை;  மாறாக,  அதைவிட மேலான
பரிசான   "உயர்- புரிதலின்"   ஆனந்தத்தை  பிரபஞ்சத்திடமிருந்து  ஒருவர்
நேரடியாகப்  பெற்றிடுவார்!    அவரது     "புரிதலை"       பிறரிடம்     அவரால்
நிரூபிக்க இயலாமல் கூட இருக்கலாம்! ஏனெனில்,   இப்பிரச்சினையானது
ஒவ்வொருவரும்  நேரடியாக  அணுகிப்  புரிந்து கொள்ள வேண்டிய  விசேட
வகைச் சவால்  ஆகும்!    மேலும்,     இப்பிரச்சினையைத்   தீர்ப்பதன் மூலம்
வேறு எவ்வித பொருள்-வகைப்பட்ட பயனையும் பெற வியலாது!

வேற்றுகிரகவாசிகள்  பற்றிய பிரச்சினையில்,     இரு வகை    நிலைப்பாடு
களை மட்டுமே நாம் எடுக்க முடியும்.      அவ்விரண்டில்,    ஒன்று     மட்டுமே
உண்மையாக இருக்க முடியும் :

      ஒன்று    :      வேற்றுகிரகவாசிகள் இருக்கிறார்கள்!
      இரண்டு:      வேற்றுகிரகவாசிகள் இல்லை!

இவ்விரண்டு நிலைகளில்,  எது  உண்மையாக இருந்தாலும்  அதனால், நம்
வாழ்க்கை   'தலை -கீழாகவோ',  அல்லது   'தலை-நேராகவோ'  ஆகி விடப்
போவதில்லை. வேற்றுகிரகவாசிகள் இருக்கிறார்கள் என்றால்,   அதனால்,
நமக்கு   ஒரு    இலாபமும்    இல்லை!      அதே போல,  வேற்றுகிரகவாசிகள்
இல்லை என்றால்,  அதனால் நமக்கு ஒரு  நஷ்டமும்  இல்லை!    மனித ஜீவி
களாகிய நாம் நம் வாழ்க்கையை    'எப்போதும் போல வாழ்ந்து சென்றாக
வேண்டும்!'  இல்லை, 'எப்போதும் போலவாழ்ந்து செல்ல' முடியாது. அப்படி
எப்போதும் போல வாழ்ந்து செல்லலாம் என்பதாக இருந்தால்,  இத்தகைய
பிரச்சினையை நாம் ஆராயவே தேவையில்லையே?

நல்லது,  வேற்றுகிரகவாசிகள்  இருக்கிறார்கள் என்றால், அதனால்,நமக்கு
ஒரு    இலாபமும்    இல்லை!   என்று சொன்னோம்.      அதே போல,   வேற்று
கிரகவாசிகள் இல்லை என்றால், அதனால் நமக்கு ஒரு  நஷ்டமும் இல்லை!
என்று  சொன்னோம்.     ஆனால்,     இந்த   இரண்டாவது  கூற்றில்  ஒரு   சிறு
திருத்தம் செய்யப்படவேண்டும்.அது என்னவெனில், வேற்றுகிரகவாசிகள்
இல்லை  என்றால்,   அதனால்  நமக்கு  ஒரு  நஷ்டமும் இல்லை!   என்றோம்.
உண்மை  தான்,    அதனால்   நமக்கு   ஒரு  நஷ்டமும்   இல்லை!       ஆனால்,
அதனால், ஒரு விசேடமான இலாபம் உண்டு! அது குறித்து பின்னால் உரிய
இடத்தில் காண்போம்!

'வேற்றுகிரகவாசிகள்     இருக்கிறார்கள்!'     எனும்  நிலையை,   பொதுவாக
விஞ்ஞானிகளும், அதையடுத்து,  எல்லாவற்றையும் - கடவுளையும்,  மனித-
அறிவை  விஞ்சிய அறிவையுடைய ஜீவிகளையும்,   தங்களுக்கு   வெளியே
புறத்தே     எதிர்பார்த்துக் காத்துக்   கிடக்கும் சாமானியர்களும் தான் முன்
வைப்பவர்களாக உள்ளனர்.    ஒரு வகையில்,   'இல்லாத'   ஒரு   கடவுளுக்கு
மாற்றாக   எதிர்பார்க்கப்படும்   ஒரு விஷயமாக  வேற்றுகிரக வாசிகளைக்
குறிப்பிடலாம்!  இதன் தொடர்ச்சியாகத்தான் வானில் ஏதேனும் வித்தியாச
மான  ஒளி அல்லது  வடிவங்கள்  தென்பட்டால்   உடனே  அவற்றை  வேற்று
கிரக    வாசிகளின்  விண்வெளி-ஊர்தி,      "பறக்கும் தட்டு"    என்றெல்லாம்
கதைக்கத் தொடங்கி விடுகிறார்கள்!  இன்னும்,   அது ஒரு 'மதமாக'வே உரு
வாகியுள்ளது!     'இனம்-காணவியலா-பறக்கும்  பொருட்கள்'   ( Un-identi
fied  Flying  Objects: UFO),   'வேற்றுகிரக  வாசிகளின் விஜயம்'
என்றெல்லாம்   சொல்லிக் கொண்டு    விண்ணை   அண்ணாந்து  பார்த்துக்
கொண்டிருக்கும்( கடவுளின் வருகைக்குக் காத்திருப்பதான) ஒரு மதம்!

முதலிடத்தில், இங்கு பூமிக்கிரகத்தில் "உயிர்" தோன்றியுள்ளது, அறிவுத்திற
னுள்ள  மனித-ஜீவிகளாகிய  நாமும்  தோன்றியுள்ளோம். ஆகவே, வேற்றுக்
கிரகங்களிலும்   உயிரும்,  மனிதனையொத்த ஜீவிகளும்,   இன்னும்  மனித
அறிவைவிஞ்சிய அறிவையுடைய  ஜீவிகளும் இருக்கவேண்டும் என்பதான
தர்க்கமும், சிந்தனையும் குதர்க்கமானவை யாகும்!

இவ்விஷயத்தில், சாமானியர்களையும்,  அவர்களது   எதிர்பார்ப்புகளையும்,
கனவு    மற்றும்    கற்பனைகளையும்      மன்னித்து விடுவோம்!         ஆனால்,
விஞ்ஞானிகளை  அவ்வாறு  விட்டுவிட   முடியாது.   ஏனெனில்,  விஞ்ஞானம்
என்ற   பெயரில்  அவர்கள் மனிதகுலத்தை  தவறாக வழி நடத்திச் செல்லும்
அபாயம்  விஞ்ஞானிகளின்  வழியாகத்தான்  வருகிறது!   கடந்த 500 ஆண்டு
களின் விஞ்ஞான வளர்ச்சியும், கண்டுபிடிப்புகளும், அதன் மேலாதிக்கமும்
மனிதகுலத்திடம்   "விஞ்ஞான-வகை மூட நம்பிக்கை"  களையும் (Scienti
fic-Superstitions),  மொண்ணையான  அறிவையும்          உருவாக்கி
விட்டுள்ளது எனலாம்.     "விஞ்ஞானம்   என்பது    எவ்வளவு     விஞ்ஞானபூர்வ
மானது?" என்று விஞ்ஞானத்தை கேள்விக்குள்ளாக்கி,   அதன்  ஒட்டுமொத்த
அணுகு முறையை மறு பரிசீலனை செய்து மாற்றியமைக்கப்பட வேண்டிய
தருணத்தில் தற்போது நாம் உள்ளோம்!

முக்கியமாக,       "பரிணாமம்"    பற்றிய   விஞ்ஞானப் பார்வையும், புரிதலும்
மிகவும்   மேலோட்டமாக உள்ளதால்,  பிரபஞ்சத்தையும்,  அதில்  நம்மையும்,
நமது  வாழ்க்கையையும்,     இன்னும்,      பிறவற்றையும்     சரியாகப்  புரிந்து
கொள்ளவியலாத தடுமாற்றம் நிலவுகிறது.    "பரிணாமம் என்றால்  என்ன?"
"பரிணாமத்தில் உண்மையில் பரிணமிப்பது எது?"      "பரிணாமத்தின்   மிக
அசலான குறிக்கோள், இலக்கு யாது?"   போன்ற மையமான கேள்விகளுக்கு
சரியான  பதில்களைக்  கண்டு பிடிக்காமல் 'எதைப்பற்றியும்' உருப்படியாக
நம்மால் புரிந்து கொள்ளமுடியாது!

அணுவை அகழ்ந்து ஆராயவும்,  அணுமின்சக்தி ,   அணுகுண்டு, மற்றும் பிற
போராயுதங்களைத்   தயாரிக்கவும்   நம்மால் முடியலாம்!   இன்னும் நமக்கு
அருகாமையிலுள்ள  கிரகங்களுக்கு   விண்கலன்களை ஏவலாம்!    ஆனால்,
விஞ்ஞானத்தின்  தற்போதைய   பொருள்-வகைப் பட்ட அணுகுமுறையைக்
கொண்டு     எது  ஒன்றைப் பற்றியும்   சரியான,    முழுமையான      புரிதலை
ஒருபோதும் பெறவியலாது!      ஏனெனில்,     விஞ்ஞானத்தின்   அணுகுமுறை
யானது, பெரிதும் எந்திரத்தனமானதாகவும்,  பொருள்-மையப் பார்வையில்
அமைந்ததாகவும்,     மேலோட்டமான     தர்க்கத்தைக்       கொண்டதாகவும்,
ஒருதலைப் பட்சமானதும்,  பிறழ்ச்சியானதுமானதொரு   புற-வயப் பார்வை
யாகவும் (Vulgar-Objective Outlook)உள்ளது.   இவையே  விஞ்ஞானத்
தின்  தோல்விக்குக் காரணமாகும்!

குறிப்பாக,  'புற-வயமான' பிரபஞ்சத்தை  ஆராய்கிற மிகவும் "மைய-நிலை"    
வகிக்கும் மனித மனதை,   அல்லது  மனித உணர்வை (Human Conscious
ness), அக-வயமானது (Subjective), இரண்டாம்-பட்சமான விளைவு,
அல்லது நிகழ்வு (Epiphenomenon)  எனக் காண்பது      பெருந்தவறாகும்!
ஏனெனில், சந்தேகத்திற்கிடமின்றி பிரபஞ்சத்தை ஆராயும் மனித மனமும்
புறவயமான நிஜமே!   ஆக, மனித மனதை (மனித உணர்வை)  புறவயமான
தொரு  காரணியாக கணக்கில் கொண்டு,   நமது  சமன்பாட்டில்    சேர்த்துக்
கொள்ளாமல்,   ஒரு போதும்    பிரபஞ்சத்தைப்   புரிந்து     கொள்ளவியலாது!
வெறுமனே,       காலம்,    வெளி,    அணுத்துகள்,   புரோட்டான்,     எலக்ட்ரான்,
நியூட்ரான்,  ஈர்ப்பு,  நிறை,  வேகம்,  மின்காந்த விசை,  பொருளின் இயக்கம்
என இவற்றை மட்டுமே சமன்பாட்டில் கொண்டு,     இவற்றின் சொற்களிலே
யே (In matter's Terms Only),பிரபஞ்சத்தைப் புரிந்து கொண்டுவிட்ட
தாகவும் ,    இன்னும்  முழுமையாகவும்  புரிந்து   கொண்டுவிடமுடியும் என்ப
தாகவும் எண்ணுவது மடமையின் உச்சமாகும்!

நல்லது, மீண்டும் நாம் தொடங்கிய பிரச்சினைக்கு வருவோம். வேற்றுகிரக
ஜீவிகளைப் பற்றிக்காண்பதற்கு முன், முதலில் பூமிக்கிரகத்தையும், அதில்
உள்ள ஜீவிகளையும்,   முக்கியமாக மனித ஜீவியையும் பற்றிக்காண்போம்.
ஆம்,   பூமிக்கிரகத்தில்  உயிர் தோன்றி   நெடுங்காலமாக  வாழ்ந்து    நிலை
பெற்றுள்ளதோடு,   அறிவுக் கூர்மையும்,  ஆழ்ந்து சிந்திக்கக்கூடிய திறனும்
கொண்ட, யாவற்றுக்கும் மேலாக, "சுய-உணர்வு"டன் கூடிய   மனிதஜீவியும்
இங்கு  தான்  உள்ளான்!       இது   ஒரு   வெளிப்படையான    உண்மையாகும்.
ஆனால், பூமியிலோ அல்லது வேறு எவ்விடத்திலோ,     முதலிடத்தில் "உயிர்"
ஏன், எதற்காகத் தோன்றிடவேண்டும்?  அதற்கான   நோக்கம்,  குறிக்கோள்,
இலக்கு யாது?     என்பவற்றையெல்லாம்    நாம்    துல்லியமாக     கண்டறிய
வேண்டாமா?

"பூமியில் உயிர் தோன்றியது  என்பது சந்தர்ப்பவசமானது, தற்செயலானது,
விபத்து போன்றது!"    என்பதாக    விஞ்ஞானிகள்    கருதுகின்றனர்.        இது
அடிப்படையற்ற  அப்பட்டமான அதர்க்க-வகைச் சிந்தனையாகும்.   எவ்வா
றெனில், சந்தர்ப்பவசமானதோ, தேவையின் பாற்பட்டதோ,உயிர் தோன்றி
விட்டது! இனி அது எதற்காக, எந்தநோக்கத்திற்காக தோன்றியது என்பதை
கண்டுபிடிப்பதும்,  அந் நோக்கத்தை  நிறைவேற்றுவதும் தான்  நம்முடைய
தலையாய நோக்கமாக  இருக்க வேண்டும்! ஏனென்றால், இந்த  தலையாய
நோக்கத்தை   நிறைவேற்றுவதன்   மூலம்   நாம்    பெறக்கூடிய         இறுதிப்
புரிதலைக் கொண்டு தான் உயிரின், மற்றும் மனிதனின் தோற்றம் விபத்து
போன்றதா, அல்லது தேவையினால் எழுந்ததா என்பதைப்  புரிந்து கொள்ள
இயலும்!

அடுத்து,   பூமிக்கிரகத்தில்   உயிர் உள்ளது,    அறிவுப்பூர்வமாகச் சிந்திக்கும்
ஜீவி    உள்ளது   என்பதாலேயே   சூரியக் குடும்பத்தின்   பிற கிரகங்களிலும்
இன்னும்     தொலை     தூரங்களிலுள்ள    எண்ணற்ற        நட்சத்திரங்களைச்
சுற்றிலும்   அமைந்துள்ள  ( அமைந்துள்ளதாகக் கருதப்படுகின்ற ) கிரகங்க
ளிலும் உயிர் தோன்றியிருக்க வேண்டும்; அவற்றில், நம்மைப் போன்ற ஜீவி
களும்,  அல்லது அறிவில்  நம்மை விஞ்சிய ஜீவிகளும் இருந்தாக வேண்டும்!
எனும் பார்வை முற்றிலும் அடிப்படையற்றதாகும்,   ஆகவே தவறானதாகும்!

ஏனெனில்,   பூமிக்கிரகம்    உயிர் தோன்றுவதற்கு உகந்த சூழலைகொண்ட
ஒரு   தனித்தன்மையான   கிரகம்      மட்டுமல்ல!    மேலும், 'உயிர்-தோற்றம்'
என்பதும்  தனித்தன்மையானது மட்டுமல்ல;     அது   "ஒரு - முறை" மட்டுமே
நிகழக்கூடிய அற்புதம் எனலாம்! இது  மிகவும்  'அதீதமான -பார்வை' என்று
பலர்   எண்ணலாம்.     ஆனால்,      பூமியில்      உயிர்         தோன்றியுள்ளதால்,
பிரபஞ்சத்தின்   மூலை-முடுக்குகளில்    எல்லாம்  உயிர் தோன்றியிருக்கும்
எனும்   மேலோட்டத்தின்   உச்சமான    'பொதுமைப்படுத்தும்'   பார்வையை
விட முன்னது  'அதீதமான -பார்வை' என்று சொல்லிவிட முடியாது!

விஞ்ஞானிகள்  பூமியின் மீதான 'உயிர்-தோற்றம்' பற்றிப்பேசும் போது அது
'தற்செயலானது',  'சந்தர்ப்பவசமானது',  'விபத்து போன்றது'  என்கிறார்கள்!
அதே வேளையில்,  'அதே'  சந்தர்ப்பவசமான விபத்து  பிற எல்லா   கிரகங்க
ளிலும் நிகழ்ந்திருக்க வேண்டும்,அல்லது, நிகழ முடியும் என எதிர்பார்ப்பது
முரண்பாடானது  என்பது  எவ்வாறு  அவர்களது  'விஞ்ஞான-மூளைகளுக்கு'
எட்டாமல் போனது?      மேலும்,     அவர்களுடைய    பார்வையில்,      பூமியில்
எவ்வாறோ    உயிர் தோன்றிவிட்டது;  அந்த 'உயிர்' (எதற்கோ?) மேன்மேலும்
பரிணமித்து,  எவ்வாறோ,  அறிவுள்ள (மனித)ஜீவியாக  எழுந்து விஞ்ஞானம்
பேசுகிறது(! );  இனி, அதன் வேலை பிற கிரகங்களிலும், தொலைதூர வெளி
களில்  என்னென்ன  'உள்ளது' , அல்லது  'இல்லை'  என்பதை ஆரய்ந்தறிவது
மட்டுமே என்பது போல விஞ்ஞானிகளின் பார்வை அமைந்துள்ளது!

விஞ்ஞானிகள் பிரபஞ்சத்தை ஒரு மாபெரும் எந்திரமாக, எல்லையற்ற ஒரு
பெரிய  கால்பந்தாட்ட மைதானம் என்பதாகவே காண்பதாகத் தெரிகிறது!
அவர்களது   'விஞ்ஞானப்பார்வை'  எவ்வளவு மேலோட்டமானதோ அவ்வள
விற்கு 'தட்டையானது'!

ஆனால்,  பிரபஞ்சம்  என்பது ஒன்றுக்கொன்று தொடர்பில்லாத தனித்தனி
நிகழ்வுகளின், பொருட்களின்   தொகுப்பு அல்ல! மாறாக, அது இடையறாத
நீண்ட-நெடும்-ஒற்றை-நிகழ்வின்   தொடர்-வெளிப்பாடே ஆகும்!     மேலும்,
அந்நிகழ்வு ஒப்பற்றதொரு இலக்கை, ஒரு மாபெரும் "ஒருமையை" நோக்கி
செல்கிற ஒன்றாகும்!

பிரபஞ்சத்தை, ஒரு அமைப்பாகக் காணும் போது, அது பண்பின் அடிப்படை
யில் வளர்ந்து செல்லும்  "படிமுறை-அடுக்குகளைக்"   கொண்ட   மாபெரும்
"பரிணாமக் களமாக" உள்ளது.  பிரபஞ்சத்தை,  ஒரு  இயக்கமாகக்  காணும்
போது,        அது      ஒரு       மாபெரும்         "பரிணாம   இயக்கமாக"    உள்ளது!

'பெரு-வெடிப்பி'லிருந்து    சக்திப் பொழிவாக  வெளிப்பட்டு,   அதையடுத்து
எளிய   அணுத்துகள்களாகி,      அணுத்துகள்கள்    ஒன்றிணைந்து  'நெபுலா'
எனும்மேகத்திரளாகச் சுற்றிச் சுழன்று உடு-மண்டலங்களாகி (galaxies)
அவற்றிலிருந்து   நட்சத்திரங்களாக  உருப்பெற்று,  நட்சத்திரங்களிலிருந்து
கிரகங்கள்  பிரிந்து,  குளிர்ந்து,   'உயிர்'   தோன்றுவதற்கு  உகந்த சூழலைக்
கொண்ட   ஒரு  கிரகத்தை  (தெரிவு செய்தது போல),    பூமியில்     அமினோ
அமிலங்கள் மற்றும் புரதங்கள் உருவாகிட,    அவற்றிலிருந்து    முதல்    ஒரு
செல் 'உயிர்'    தோன்றிட;       அவ்வுயிர்   தொடர்ந்து  பரிணமித்து   ஊர்வன,
பறப்பன, பாலூட்டி என கிளை கிளையாகப் பிரிந்து, பாலூட்டி எனும் கிளை
யில்  'வானரம்'  எனும் நிலையிலிருந்து   உயர்ந்து,     சிந்திக்கும்  திறனுள்ள,
"சுய-உணர்வு"ள்ள    மனித-ஜீவியாக   எழுந்து  - தற்போது, என்ன செய்வது?
எந்தத் திசையில்  -  குறிப்பாக   எந்த  இலக்கு  நோக்கிச் செல்வது ?  என்பது
புரியாமல்    எதையெதையோ   செய்து கொண்டு, 'விஞ்ஞானம்', 'ஆராய்ச்சி'
என்கிற    பெயரில்       எதையெதையோ    ஆராய்ந்து   கொண்டு தடுமாறிக்
கொண்டிருக்கிறது 'சட மாகத் தோன்றி உயிரும் உணர்வுமுள்ள மனிதஜீவி
யாக மாறிய பிரபஞ்சம்!

விஞ்ஞானிகள்    வேற்றுக்கிரக  ஜீவிகளைப்   பற்றிப் பேசும் போது  , "அறிவு"
பற்றிப்பேசுகிறார்களே தவிர, அறிவுக்கு அடிப்படையான மனதை, இன்னும்
துல்லியமாகச் சொன்னால், உணர்வைப் பற்றிப் பேசுவதில்லை!  ஏனெனில்
விஞ்ஞானிகள், மனதையோ,  மனித-உணர்வையோ  பெரிதாக எண்ணுவது
இல்லை!    இன்னும்     சில  விஞ்ஞானிகளும்,  தத்துவசிந்தனையாளர்களும்
'எந்த' மனம், அல்லது  உணர்வின்  உதவியுடன்  அனைத்தையும்  அறிகிறார்
களோ,தங்கள் விஞ்ஞான, தத்துவ ஆராய்ச்சிகளைமேற்கொள்கிறார்களோ
'அந்த' உணர்வையே மறுக்கவும் செய்கிறார்கள்!  இது உணர்வே உணர்வை
மறுக்கும்    "சுய-தோற்கடிப்பான"   செயலாகும்!   இவர்களுக்கு  பரிணாமம்
பற்றி யாதொரு உருப்படியான புரிதலும் இல்லை!     மேலும்  'சடம்',    'உயிர்'
'உணர்வு'    ஆகிய    அம்சங்களுக்கிடையேயான   வித்தியாசமும்,     மேலும்
'உயிர்'     மற்றும்    'உணர்வின்'      பரிணாம ரீதியான        முக்கியத்துவமும்,
அதனுடைய  விசேடத்தன்மையும் இவர்களுக்குப் புரியவில்லை!

இவர்களுக்கு, உயிரையும்,உணர்வையும் விட, சடப்பொருளும் அதனாலான
சடப்பிரபஞ்சமும் மட்டுமே பெரிதாகத் தெரிகின்றன! இவர்கள் உயிரையும்,
உணர்வையும் பௌதீகச்சடப்பொருளிலிருந்து பெறப்பட்ட, வருவிக்கப்பட்ட
இரண்டாம்-பட்ச    விளைவுகள்    என்பதாக      அனைத்தையும்   பொருளின்
சொற்களுக்குச் சுருக்கிவிடத் துடிக்கின்றனர்!

ஆனால்,    சடப்பொருளைத்   தொடக்கப் புள்ளியாகக் கொண்டு ஆரம்பித்த
பரிணாம நிகழ்வு முறையானது    உயிர்,  உணர்வு  ஆகிய    உயர் வளர்ச்சிக்
கட்டங்களை எட்டிய பிறகு,  தற்போது,   மனித-உணர்விலிருந்து  உணர்வின்
இறுதி நிலையான  "முழு-உணர்வு", அல்லது "பேருணர்வு"  நிலையை மனித
உணர்வின்   உள்ளேயும்    ஊடேயுமாகச் சென்று   அடைய    எத்தனிக்கிறது!
ஏனெனில், பிரபஞ்சத்தின் "ஒருமை" பேருணர்வில் தான் அமைந்துள்ளது!

பரிணாம  நிகழ்வுமுறையானது  சடப் பொருளைக் கடந்து வெகு தொலைவு
சென்று விட்டது!    இனி  அது    ஒரு போதும்    பின்னோக்கி   சடப்பொருளின்
நிலைக்குத் திரும்பாது! உண்மையில், "உயிர்-தோற்றம்" என்பது வெறுமனே
பூமிக்கிரகத்தைச்  சார்ந்ததோ,  சேர்ந்ததோ  அல்ல!  மாறாக,  ஒட்டு மொத்த
பிரபஞ்சத்தைச் சேர்ந்ததாகும் (Universal).விஞ்ஞானிகளின்   கணக்குப்
படி பிரபஞ்சத்தின் பிறப்பைக்குறிக்கும்   "பெரு-வெடிப்பு"   நிகழ்ந்து  கிட்டத்
தட்ட  1500  கோடி  ஆண்டுகள்   ஆகி விட்டன.    ஆனால்,    பிரபஞ்சம்     எனும்
பரிணாம    இயக்கமானது  தற்போது எவ்விடத்தில்  மையம்  கொண்டுள்ளது
என்பது பற்றிய யாதொரு 'தெளிவான புரிதலும்'   விஞ்ஞானிகளிடம் இருப்ப
தாகத் தெரியவில்லை!     மேலும்,   பிரபஞ்சத்தின்   அடுத்தக்கட்ட    வளர்ச்சி
என்பது    எவ்விடத்தில்,    எவ்வடிவில்   வெளிப்படவுள்ளது    என்பது பற்றியும்
அவர்களுக்குத் தெரிய வாய்ப்பில்லை!   ஏனெனில்,   பிரபஞ்சத்தை அவர்கள்
நோக்கும் விதம் மிகவும் மேலோட்டமானது, மற்றும் தட்டையானது!  ஆனால்,
நாம்   அறிந்து  கொள்ள  விரும்பினால்,    பிரபஞ்சமானது     ஒரு       பரிணாம
இயக்கம்  என்கிற  வகையில்,    அது    தற்போது   உணர்வுப் பூர்வமாக  உள்ள
ஒவ்வொரு    தனிமனிதனின்   "உணர்வுத்-தளத்தில்"   தான்  மையம் கொண்
டுள்ளது!  மேலும், பிரபஞ்சத்தின் அடுத்தக் கட்ட வளர்ச்சி நிலைகள் வெளிப்
படக்கூடிய இடமும் ஒவ்வொரு    தனிமனிதனின்  "உணர்வுத்-தளமே" ஆகும்!
ஏனெனில், பரிணாமம் என்பது இனி உணர்வுப்பரிணாமமே!

பூமியில், உயிர் தோன்றியதையும், அதன் தொடர்ச்சியாக மனித ஜீவி தோன்
றியதையும்,   விஞ்ஞானிகள்  தற்செயல்   நிகழ்வாக,    ஒரு விபத்து    போன்ற
விளைவாகவே காண்கிறார்கள்.   உண்மையில்,   அது  தற்செயல்   நிகழ்வோ,
விளைவோ அல்ல!      அதே வேளையில்,   உயிரையும்,        மனித ஜீவியையும்
பூமியில்  உருவாக்கியே  தீர வேண்டும்  என்பதான எவ்வொரு எதிர்பார்ப்பும்,
திட்டமும்    பரிணாமத்திற்குக்    கிடையாது!.         மாறாக,        பரிணாமத்தின்
உள்ளார்ந்த நோக்கத்தை அடைந்திடும்  நெடிய  வழிமுறையில் வெளிப்பட்ட

கருவிகளைப்போன்ற, இடை-நிலை நிஜங்களே உயிரும், மனித ஜீவியும்!

ஆனால்,    பூமியில்   நாம்   தோன்றிவிட்டோம்,     இங்கு    நாம்   இருக்கிறோம்
என்பதை தெளிவாக உணர்கிறோம்!    நாம் சுய-உணர்வுள்ள ஜீவிகளாகவும்,
சிந்தித்து    செயல்படக்   கூடியவர்களாகவும்    உள்ளோம்    எனும்  பட்சத்தில்
பூமியின்,   பிரபஞ்சத்தின்  நிலைமையும்  அடியோடு மாறிவிட்டது   எனலாம்!    
ஆம், உணர்வற்ற தன்மையில் இயங்கி வந்த பிரபஞ்சம்,  உணர்வுள்ள  மனித
ஜீவியினால்,    தற்போது    உணர்வு     பெற்று விட்டது!     இனி   பிரபஞ்சத்தின்
பரிணாம இலக்கானது வெகு விரைவாக எட்டப்படும்!

"உணர்வு"   என்பது   பிரபஞ்சத்திலுள்ள பலவகைப்பட்ட  பொருட்கள் மற்றும்
அம்சங்களில்    ஒன்று  அல்ல!     அதுவே   1500 கோடி  ஆண்டுகளின்     நெடிய
பரிணாம    உழைப்பின்   உயரிய,    மையமான   விளைவு    ஆகும்!       அதுவே
பிரபஞ்சத்தை    அர்த்தப்படுத்தும்,   முழுமைப்படுத்தும்    ஒரே    அம்சமாகும்!
ஆம், மனிதன் இல்லையேல் பிரபஞ்சத்தை, "என்ன?", "ஏது?", "ஏன்?", "எதற்கு?",
என்றெல்லாம் கேட்பதற்கும்,  அறிவதற்கும் வாய்ப்பில்லாமல் போயிருக்கும்!
மேலும்,   தற்போது  பூமியில்  740 கோடி   மனிதஜீவிகள்  உள்ளனர்.     ஆனால்,
அதில் எல்லா மனிதர்களும் பிரபஞ்சத்தைப் பற்றிச் சிந்திப்பதில்லை, அறிவ
தில்லை, ஆராய்வதில்லை!  ஒட்டு மொத்த மனிதக் கூட்டத்தில்   ஒரு  சதவிகி
தத்திற்கும் குறைவான மனிதர்கள் மட்டுமே  பிரபஞ்சத்தை  அறிபவர்களாக
உள்ளனர்.   அதிலும்,    மிகக்  குறைவான   எண்ணிக்கையிலான  மனிதர்கள்
மட்டுமே  முறையான,   சரியான   அணுகுமுறையை   மேற்கொள்பவர்களாக
ஆகிறார்கள்! ஏராளமானோர்,  "சூரியன்  கிழக்கே உதித்தால் என்ன,  மேற்கே
மறைந்தால் என்ன?"  என்கிற போக்கில் அன்றாட நடைமுறை அலுவல்களில்
மூழ்கிக்கிடக்கின்றனர்!   இதிலிருந்து தெரிவது என்னவென்றால்,   உணர்வுக்
கான    அடிப்படையை   எல்லா  மனிதர்களும்    கொண்டிருந்தாலும்,    எல்லா
மனிதர்களும்    உணர்வுக்கு   வருவதில்லை;     உணர்வுக்கு   விழிப்பதில்லை!

இதைப்போலவே, பிரபஞ்சத்தில் பூமியையொத்த கிரகங்கள் எண்ணற்றவை
யாக  இருந்தாலும்,   அவையெல்லாவற்றிலும்    உயிர்    தோன்றிடுவதில்லை!
மேலும்,   உயிர்த்தோற்றம்  என்பது  'அதற்குகந்த சூழலை' மட்டுமே சார்ந்தது
மில்லை!   அதாவது,   ஒரு  கிரகத்தில்  "உகந்த சூழல்" உள்ளது என்பதாலேயே
அதில்  'உயிர்'  தோன்றிடவேண்டும்  என்கிற  கட்டாயமோ, விதியோ இல்லை!
இவ்விஷயத்தில், "ஒரு சீரான விதி" (The Law of Uniformity) செல்லுபடி
யாவதில்லை!   மாறாக, அதற்கு பதிலாக "தனித்தன்மை விதி" (The Law of
Uniqueness)தான் ஆட்சி செலுத்துகிறது!   அதாவது,     பிரபஞ்சத்தில்  உள்ள
எண்ணற்ற  வெவ்வேறு  சூரிய- மண்டலங்களைச்  சுற்றிலும்  உள்ள   'வேற்று'
கிரகங்களிலும்  உயிர்  தோன்றுவதற்கு  உகந்த சூழல்,   அதாவது 'ஒரு சீரான'
தன்மை' (uniform conditions)அமைந்திருக்கலாம்;  அதனால், அங்கெல்
லாம் உயிர் தோன்றிடவேண்டும் என்கிற கட்டாயமோ, அவசியமோ இல்லை!
'உயிர்  தோன்றுவதற்கு  உகந்த சூழல்'  என்பது  ஒரு 'கருவி' மாத்திரமே தவிர
அதுவே உயிரைத் தோற்றுவிக்கும் "காரணகர்த்தா"அல்ல!உயிர் தோன்றுவது
என்பது பரிணாம-அவசியத்தைச் சார்ந்தது! பூமிக்கிரகத்தில் உயிர் தோன்றி
யுள்ளதற்கான    காரணம்,        "பரிணாம- அவசியம்"   உள்பட       அனைத்துச்
சாதகமான   அம்சங்களும்,  சூழலும்,   காரணிகளும்   பொருந்தியமைந்திட்ட
"தனித்தன்மை"யே   (The Law of Uniqueness) ஆகும்!     இதன்  அர்த்தம்
இங்கு பூமியில் மட்டுமே 'உயிர்த்தோற்றம்' நிகழ்ந்துள்ளது என்பதே!

நல்லது, 'உயிர்-தோற்றத்திற்கான' தனித்தன்மை ஒருபுறமிருக்கட்டும்.   நாம்
இப்போது "உணர்வுத் தோற்றத்தை"ப் பற்றிப் பார்ப்போம். நமது பூமிக்கிரகத்
தில் இதுவரை கணக்கெடுக்கப்பட்டதில்,   5000 கோடிகளுக்கும்    அதிகமான
பல்வேறு  உயிரினங்கள்   உள்ளதாகத்  தெரிகிறது!   ஆனால், அவற்றில், ஒரே
ஒரு  இனமாகிய  "மனிதன்"  மட்டுமே  தனித்தன்மையான    "சுய-உணர்வை"
யும், சிந்திக்கும் திறனையும் கொண்ட ஜீவியாக விளங்குகிறான்!  அவனிடம்
மட்டுமே மொழித்திறனும் உள்ளது!     5000 கோடி   உயிரினங்களில்  மனிதன்
மட்டும் எவ்வாறு உணர்வுள்ளவனாக எழுந்தான் என்பது அவனது  தனித்தன்
மையை எடுத்துக்காட்டுகிறது எனலாம்!    பிற-உயிரினங்களைப்   பொறுத்த
வரை  'மனிதன்' ஒரு 'வேற்றுக்கிரக ஜீவி'யே எனலாம்!பிற-உயிரினங்களைப்  
பொறுத்தவரை 'மனித இனம்' தனித்தன்மையானது என்றால்,   மனித இனத்
திலேயே தனித்தன்மை வாய்ந்த  தனிமனிதர்கள் உள்ளனர்.   ஒரு வகையில்        
ஐன்ஸ்டீன் போன்ற விஞ்ஞானிகள்; புத்தர்,விவேகானந்தர், அரவிந்தர் ஆகிய
ஞானிகளை 'வேற்று கிரக ஜீவிகளே' எனலாம்! ஏனென்றால்,740 கோடி மனித
ஜீவிகளில்  இம்மாமனிதர்கள் வெகு அரிதானவர்கள்!

உண்மையில்,    வேற்று கிரக ஜீவிகளை       சிரமப்பட்டு   நாம்   தேடத்தேவை
யில்லை!  அப்படி ஒரு ஜீவியும் எங்கேயும் இல்லை!      அப்படியே இருந்தாலும்
அதனால் நமக்கு பாதகமுமில்லை, சாதகமும் இல்லை எனலாம்!  ஒருவேளை
வேற்று- கிரக ஜீவிகள்   இருந்தால்,     அதுவும்    உண்மையிலேயே     அவர்கள்
அறிவில் சிறந்தவர்களாக,   விஞ்ஞான-தொழில் நுட்பத்தில்   வல்லவர்களாக
இருந்தால், அவர்கள் நம்மைச் சந்திக்கவோ, நம்மைத் தொடர்புகொள்ளவோ
மாட்டார்கள்! முதலிடத்தில்,    தொலைதூர  விண்வெளிப்பயணம்    (Inter-
stellar Travel) சாத்தியமில்லை!   அப்படியே   அவர்களுக்கு  அது சுலப
மாகச்  சாத்தியமானாலும்  அவர்கள்  அவர்களது   இடத்தை   விட்டு    எங்கும்
பயணிக்க மாட்டார்கள்!   ஏனெனில்,    உண்மையிலேயே  அவர்கள்  அறிவில்
சிறந்தவர்களாயிருந்தால்,        அவர்கள்     பரந்து  விரியும்   இப்பிரபஞ்சத்தில்
ஓரிடத்திலிருந்து  இன்னொரு  இடத்திற்குச்  செல்வதை  விட    ஒட்டு மொத்த
பிரபஞ்சத்தை விட்டு வெளியேறுவதையே   தங்கள்  தலையாய  இலக்காகக்
கொள்வார்கள்!

வேறு ஒரு வகையிலும், நாம்  வேற்று கிரக ஜீவிகளை தேடத்தேவையில்லை!
அதாவது "அறிவு"  தான்  நம்முடைய   அளவுகோலாக    இருக்கும்    பட்சத்தில்
அறிவின் அனைத்து நிலைகளும் இங்கு பூமியிலேயே உள்ளன! ஓரறிவு முதல்
ஐந்தறிவு வரை எட்டிய  பலவகைப்பட்ட விலங்கு ஜீவிகளும்; ஆறறிவின் நுனி
யைத்தொட்ட சாமானிய மனித ஜீவிகளும்;    ஏழாம்  அறிவின்  எல்லை வரை
சென்ற ஐன்ஸ்டீன்களும்;   எட்டாம்,   ஒன்பதாம்  அறிவைத் தாண்டி,   பத்தாம்
அறிவைப்  பஞ்சணையாகக்  கொண்டு  "அறிதுயிலில்"   ஆழ்ந்த புத்தர்களும்,
சித்தர்களும்,   ஞானிகளும்  இங்கு  பூமியிலேயே உள்ளனர்!    அறிவு, பேரறிவு,
இன்னும், உயர் பேரறிவு, இறுதி முழு ஞானம் தான் நம்முடைய இலட்சியமாக
இலக்காக இருக்குமானால்,   அதற்கு,   நாம்   வேற்று-கிரகஜீவிகளைத்  தேடிச்
செல்லவேண்டாமே! மாறாக, நாம் ஒவ்வொருவரும் நம் உணர்வுக்கு விழித்து,
உணர்வை உணர்வுகொண்டு,   மேன்மேலும்   உணர்வில்  ஆழ்தல்  போதுமே!

இன்னும்   சொல்லப்  போனால்,       'உயிர்த்தோற்றம்'   என்பது   பிரபஞ்சத்தில்
எங்கோ ஒரு மூலையில்,    ஒரு ஓரத்தில்    நிகழும்   தனிப்பட்டதொரு  வட்டார
-நிகழ்வு(Local Phenomenon)அல்ல!  மாறாக, அது ஒட்டு மொத்த பிரபஞ்சத்
தினுடைய    ஆர்வத்தின்   மையமான நிகழ்வே   (Universal Phenomenon)
எனலாம்! அதாவது, பூமிக்கிரகம் மற்றும்  சூரிய-மண்டலமும் அவற்றின் இட-
அமைவில்,    பிரபஞ்சத்தின்    'மையத்தில்'   இல்லாமலிருக்கலாம்!   ஆம்,  ஒரு
மரத்தின்  பூக்கள்,  மற்றும் பிஞ்சுகள்,   அம்மரத்தின்  மையப்பகுதியில்  தான்
தோன்றிட வேண்டும்  என்கிற 'கட்டாயம்'  ஏதுமில்லை! மேலும், ஒரு மரத்தின்
பூக்களும், பிஞ்சுகளும் அம்மரத்தின் மையத்தில் அல்லாமல் ஓரத்தில் தோன்
றிவிட்டால் அவை தமது முக்கியத்துவத்தை இழந்துவிடுவதுமில்லை!

அடுத்து,  உணர்வுள்ள   மனிதஜீவிகள் தோன்றிட வேண்டுமெனில், முதலிடத்
தில், உயிருள்ள ஜீவிகள்  தோன்றிட வேண்டும்!   உயிர்ப் பரிணாமம் தோன்றி
டாவிட்டால்,   'பிரபஞ்சம்'  வெறுமனே பௌதீகச் சடப் பிரபஞ்சமாகவே தனது
எந்திரத்தனமான   இயக்கத்தில்   இருந்து   கொண்டிருக்கும்!   உணர்வில்லை
யெனில்,   அதற்கு   அடிப்படையாக     ' உயிர்-தோற்றம்'          இல்லையெனில்,
இம்'மாபெரும்'   பிரபஞ்சத்தை    உணர்வதற்கும்,  அறிவதற்கும்  ஒரு நாதியும்
இருக்காது!   ஆகவே,   "உணர்வின்"  மையத்துவத்தையும்,முக்கியத்துவத்தை
யும் மறுப்பது, அல்லது குறைத்து மதிப்பிடுவது  என்பது  முட்டாள்தனமானது!

இவ்விடத்தில், பூமியில் "உயிர்" தோன்றியது 'தற்செயலானது', 'விபத்து போன்
றது' என்றெல்லாம் சொல்லிக்கொண்டு  சடப்பிரபஞ்சத்தை    தலைக்கு மேல்
தூக்கி  வைத்துக்கொண்டு கொண்டாடிக்கொண்டிருக்கும்  விஞ்ஞானிகளும்,
பொருள்-முதல்-வாதிகளும்  ஒன்றைப்  புரிந்து கொள்ள வேண்டும்! அதாவது,
முதலிடத்தில் 'சடப்பொருள்' ஏன் பரிணமிக்கிறது? ஏன்,எதற்காக, சடப்பொரு
ளானது 'உயிர்' பெற்று (முதலில் ஒரு 'அமீபா'வாக)எழ வேண்டும்? பிறகு அந்த
உயிரியல் பரிணாமத்தின் தொடர்ச்சியாக உணர்வுள்ள  ஜீவியாக   'மனிதன்'
ஏன் எழ வேண்டும்?   என்பன  போன்ற  கேள்விகளையெல்லாம் கேட்டு அவற்
றிற்கான பதில்களைக் கண்டறிந்தாக வேண்டும்!  ஆம், சடப்பொருள்   பரிண
மிப்பது  என்பது கட்டாயமானது -   அது   சடப்பொருளின்    உள்ளார்ந்த     விதி
யாகும்!   ஏனெனில்,  'சடப்பொருள்'  என்பது எவ்வகையிலும்   தன்னில் தானே
தோன்றிய மெய்ம்மையோ,  அல்லது  அசலானதோ, அல்லது  இறுதியானதோ
அல்ல!   மாறாக,  அது   'சடமல்லாத'  வேறொரு  "மூல-மெய்ம்மை" யின் நிலை
மாற்றத்தினால் வெளிப்பட்ட மெய்ம்மையாகும்!   ஆக,   பரிணாமம்     என்பது
'சடப்பொருளானது'  தான்   எந்த   "மூல-மெய்ம்மை" யின்  நிலை-மாற்றத்தின்
விளைவோ, அந்த  "மூல-மெய்ம்மை" யின் நிலையை, அதாவது 'சடப்பொருள்'
தனது அசலான நிலையை  'திரும்ப' அடைவதற்கான ஒருவழிமுறையே தவிர
வேறில்லை!

அதேவேளையில்,    'மனித- உணர்வு'    என்பது  உணர்வின் இறுதி நிலையோ,
அல்லது   முழுமையோ   அல்ல!     என்றாலும்,       மனித-உணர்வின்  வழியாக
மட்டுமே  உணர்வின்  முழுமையைச்  சென்றடைய இயலும்!       உண்மையில்,
'மனித-உணர்வு'  என்பது மனிதனுடைய  உணர்வு அல்ல;  அது பிரபஞ்சத்தின்
உணர்வே ஆகும்!   இன்னும்  சொல்லப்போனால்,   பிரபஞ்சம் தான்  தற்போது
உணர்வாக மாறியுள்ளது! தொடக்கத்தில், பிரபஞ்சமானது உயிரற்ற, உணர்வு
மற்ற வெறும் பௌதீகச் 'சடப்' பொருளாக இருந்தது.   பிறகு   ஒரு   கட்டத்தில்
அது  உயிராக மாறியது.    தற்போது, அது மனிதனாக, மனிதனுள்  உணர்வாக
எழுந்துள்ளது!   இப்போது,  மனிதன் (ஒவ்வொரு மனிதனும்) தான்   பிரபஞ்சம்!
மனித-உணர்வின் அடுத்தக்கட்டம் "முழு-உணர்வாக" மலர்வது தான்!அதுவே
பிரபஞ்சத்தின்    முழுமையும்!      ஆம்,   "முழு-உணர்வு"   தான்   பிரபஞ்சத்தின்
"மூலம்" ஆகும்!  ஆம்,   "முழு-உணர்வு"   தான்   ஒரு   "பெரு-வெடிப்பு"  வழியாக
பௌதீகப்  பிரபஞ்சமாக மாறியது!

முடிவுரையாக, நாம் இங்கு சில முக்கிய அம்சங்களைத் தொட்டுச் செல்வோம்.
ஆம், வேற்றுக்கிரக ஜீவிகளைத் தேட வேண்டாம்; இன்னும் அவர்கள் இருக்கக்
கூடும்,  அல்லது  இருக்கிறார்கள்,   என்றெல்லாம்  கற்பனைகளில் வாழவேண்
டாம்!   ஏனெனில், அப்படி எவரும், எதுவும் இல்லை! ஆகவே, நாம் இங்கே பூமிக்
கிரகத்தில்   தன்னந்தனியர்களாகத்தான்   உள்ளோம்!   இது  தான்     நம்மைப்
பற்றிய உண்மை நிலை! மேலும், மனிதர்கள் தங்களைச் சுற்றிலும் பலவகைப்
பட்ட  உறவுகளைக்  கொண்டிருந்தாலும்,  ஒரு  பெரும்   சமூகத்தின்  மத்தியில்
இருந்தாலும்,   உளவியல்  பூர்வமாகவும்,       உணர்வுப்     பூர்வமாகவும்,     உயர்-
பரிணாம  விதிகளின்  படியாகவும்,    ஒவ்வொரு    மனிதனும்  தாம் அடைந்திட
வேண்டிய இறுதி இலக்கான  முழுமைக்காகவும்; இப்பூமியில் மட்டுமல்லாமல்
ஒட்டு மொத்தப் பிரபஞ்சத்திலும்    ஒவ்வொரு   மனிதனும்  தனியனே,  தன்னந்
தனியனே!    ஒரு பேச்சுக்காக,     வேற்றுக்கிரகஜீவிகள்  இருக்கிறார்கள் என்று
வைத்துக்கொண்டாலும், அவர்களால் நமக்கு ஒரு இலாபமும் இல்லை!ஏனென்
றால்,  அவர்களிடமிருந்து,  அல்லது அவர்களைப்பார்த்து நாம் கற்றுக் கொள்ள
ஒன்றும் இல்லை!     நம்மை விட  அவர்கள்  அறிவில்,   உணர்வில்   குறைந்தவர்
களாக,  தவளைகளைப்போல்  இருந்தால்  எதைக் கற்றுக்கொள்வது?  அல்லது
அவர்கள் நம்மைவிட  அறிவில்,   உணர்வில் நிறைந்தவர்களாக, புத்தர்களைப்
போல இருந்தால் எதைக் கற்றுக்கொள்வோம்? ஆனால், வேற்றுக்கிரகஜீவிகள்
இல்லை என்ற நிலையில் நமக்கு ஒரு நஷ்டமும் இல்லை; மாறாக, ஒருஇலாபம்
உள்ளது! ஆம், "பிரபஞ்சமளாவிய-முக்கியத்துவம்"(Universal-Importance)
தான் அது!  "தன்னை உணர்ந்தவர்க்கு"  இது முழுமையாகப் பொருந்தும்!

மா.கணேசன்/ 8.04.2016